Agnieszka Sajdutka, zawodniczka Akademii Sportu Chikara Rzeszów: Chcę wrócić na mistrzostwa świata [ZDJĘCIA]

Gratuluję tego kolejnego miejsca w „10” najlepszych sportowców, bo to świadczy o tym, że w podkarpackim sporcie wciąż jest pani bardzo wysoko.
Bardzo dziękuję za to, że kapituła pamiętała o mnie. Jestem obecna i chcę być obecna na tyle, na ile pozwoli mi zdrowie. Myślę, że ten rok zamknę jeszcze mistrzostwami świata i to będzie takie fajne podsumowanie 2022 roku.

Ale chyba nie kariery?
Powoli o tym myślę, bo w tamtym roku przytrafiła mi się też kontuzja. To był w ogóle dla mnie taki ciężki rok, bo co wyszłam z kontuzji, to pojawiała się kolejna. Był uraz, jechałam na zawody i wracałam z kolejnym. Teraz zostało mi dwa tygodnie do operacji kolana, więc zanim się wykaraskam, to będą te mistrzostwa świata. Jeżeli prezes Polskiej Unii Karate Tradycyjnego będzie o mnie pamiętał, to myślę, że jakiś zagraniczny wypad na fajne zawody mógłby być.

Wyniki z zeszłego roku raczej pokazują, że ciężko o pani zapomnieć.
Może ciężko zapomnieć, ale przyszedł taki moment, że chciałabym sprawdzać się z zawodnikami w większości na świecie niż tutaj w Polsce, bo każdy w swoim „ogródku” jest mocny i pokazuje dużo, a mi już na takich startach w kraju nie zależy choć może to trochę źle brzmi. Jeżeli na mistrzostwach Polski na pięć konkurencji mam cztery złote medale, to myślę, że już udowodniłam wszystkim, co miałam do udowodnienia, a przede wszystkim sobie. Liczę teraz na duże starty, duże zawody i chcę pokazywać, że karate w Polsce, a przede wszystkim tu u nas w Rzeszowie jest na wysokim poziomie.

Teraz też pewnie dużo energii idzie na szkolenie następców i następczyń.
Rzeczywiście, mamy w klubie sześciu mistrzów Polski beze mnie i bez jeszcze jednej zawodniczki, która też startuje w kategorii seniorów, więc myślę, że to sporo. Z zawodów przywozimy bardzo dużo medali – praktycznie nie ma zawodów, z których nie przywieźlibyśmy czterdziestu medali. Jeździmy w grupach po osiemdziesiąt zawodników, więc to rzeczywiście jest ogrom. Dzieciaki chcą, są zaangażowane, więc dajemy im jak najwięcej możliwości przygotowań – trenują trzy – cztery razy w tygodniu w zależności od cyklu przygotowań. Trzeba tą pałeczkę przekazywać dalej, bez zawiści czy zazdrości tylko dmuchać im w skrzydła, by latali jeszcze wyżej od nas.

Emocje gdy obserwuje pani podopiecznych są większe? Chciałaby pani wskoczyć czasami na matę i pokazać gdzie kopnąć czy uderzyć?
(śmiech) Powiem szczerze, że jestem bardzo ciężka jeśli chodzi o trenowanie, bo jako zawodniczka umiem stanąć za matą i obserwować sobie na chłodno wszystko. W kadrze Polski jestem już jedenaście lat, więc patrzę na wszystko i sobie analizuję. Tutaj natomiast nie jest w stanie… Krzyczę, skaczę i czasami mam ochotę wejść na matę i zrobić to za tych moich zawodników, ale zostawiam tam całe serce. Bardziej przeżywam to, że oni mają kontuzję niż to, jak ja ją mam.

Wspomniała pani o mistrzostwach świata, ale najpierw ta operacja, więc też rozumiem nic na siłę.
Lekarz powiedział mi, że muszę być dobrej myśli, więc ja odparłam, że moja dobra myśl brzmi tak, iż w październiku są mistrzostwa świata. Odpowiedział, że jesteśmy w stanie to zrobić, więc jeżeli to usłyszałam, to wiem, iż to zrobimy. Zabieg jest ciężki, bo tam jest dużo rzeczy do poprawy w tej nodze, ale myślę, że zamknę ten rok sukcesem. Ja na te mistrzostwa pojadę – w ogóle nie ma dla mnie innej opcji. Jadę, wygrywam i tak zamykam ten rok. Zobaczymy też, na ile pozwoli pandemia, bo jeżeli wrócą obostrzenia, to może i mistrzostw nie być, ale jeżeli będą, to będę chciała pokazać, że Agnieszka Sajdutka nadal liczy się w czołówce.

Karate chyba mocno dostało w kość właśnie przez pandemię – sporo imprez wam uciekło.
Zgadza się, w piłce nożnej czy siatkówce na przykład są dużo większe pieniądze, są sponsorzy. U nas jest z tym ciężej. W innych dyscyplinach zawodnicy są chyba też częściej badani, a tutaj przyjeżdżają zawodnicy z całego kraju, nigdy nie wiadomo, kto wystartuje i ta kontrola też jest trudniejsza. Nie dziwię się organizatorom, bo podjęcie się organizacji zawodów na 500 osób to olbrzymie przedsięwzięcie, by dopilnować wszystkim obostrzeń czy kontroli. Nam zawodnikom na pewno tego brakuje i u niektórych forma czy motywacja spada. Są ludzie, którzy odpuścili.

Choć rok dopiero się zaczął, to pani ma już wszystko dokładnie rozplanowane.
Muszę tak mieć. Troszkę mi ta operacja zaburzyła wszystko. Liczyłam, że jeszcze uda mi się jakoś przez to prześlizgnąć, ale niestety nie. Tak naprawdę już dwa miesiące jestem bez treningu. Stan nogi się nie polepszył, dalej kuleję i mnie ona boli, więc muszę to zrobić. Boli mnie serce, bo zbliża się Puchar Świata, ale zdaję sobie sprawę i dziewczyny też, że wygrają w kategorii seniorskiej tylko dlatego, że mnie nie będzie.

Czyli ta kontuzja to taka już stara sprawa, która teraz mocno się odezwała?
Dawno temu na zgrupowaniu kolega z kadry próbował mnie podciąć i zrobił to mało umiejętnie, bo zerwał mi więzadła krzyżowe. Teraz coś próbowałam na treningu pokazać, wyskoczyłam tylko do góry i zawinęła mi się łękotka. Trzeba więc ją wyciągnąć, zszyć, bo jest mocno popękana. Dwadzieścia lat już trenuję, więc te stawy są, jakie są (śmiech). Trzeba to wszystko na pewno poprawić, rekonstrukcja więzadeł, więc czeka mnie dziesięć tygodni takiej mocnej rehabilitacji potem.