Bunkry na południowym odcinku Linii Mołotowa. Zobacz, jak wyglądają dzisiaj

Jednym z najmniej znanych odcinków Linii Mołotowa, ale i najciekawszych, jest jej południowy fragment, ciągnący się od Bieszczadów, od Bóbrki przez Myczkowce, Lesko, Załuż, Olchowce, Sanok, Dobrą aż po Dynów. Dalej linia ciągnęła się na Przemyśl i Lubaczów.

Sowieci zbudowali Linię Mołotowa w latach 1940-1941. Utworzyło ją 2,5 tysiąca betonowych schronów, z czego tylko część zdołano przez atakiem Hitlera na ZSRR wyposażyć. Plany były jednak dużo większe.

Na odcinku bieszczadzkim zdążyli wznieść 71, schronów, m.in. 2 w Bóbrce, 2 w Myczkowcach, 7 w Lesku, 5 w Woli Postołowej, 15 w Załużu, 13 w Olchowach, 3 w Dobrej i 2 w Uluczu. To zapewne nie jest ostateczna liczba.

Południową część Linii Mołotowa najlepiej zwiedzać na trasie Podkarpackiego Szlaku Rowerowego "Śladami nadsańskich umocnień", który liczy około 150 km.

W Lesku, Załużu i Olchowcach są kompleksy składające się z kilkunastu bunkrów, tzw. punkty oporu. Występują w nich trzy rodzaje bunkrów: kaponiery - prowadzące ogień na dwie strony, półkaponiery - strzelające w jedną stronę oraz bunkry do ognia czołowego.

Mamy również bunkry dowodzenia, które wyposażone były w dwa peryskopy. Miały one kontrolować całą dolinę.

Bunkry tak lokalizowano w terenie, aby nawzajem blokowały przedpole ogniem krzyżowym, a jeden z nich położony wyżej mógł wspierać ogniem dwa bunkry położone niżej lub obok.

W schronach były podziemne zbiorniki paliwa oraz generatory prądotwórcze. W otoczeniu schronów stawiano sztuczne przeszkody terenowe, np. „schody Tytana” utrudniające przemieszczanie się czołgów, „zęby smoka”, czyli betonowe zapory przeciwpancerne oraz zasieki z drutu kolczastego dla piechoty.

Dzisiaj niektóre bunkry trudno odnaleźć w terenie. Ruiny porosły krzakami, ale warto sięgnąć po przewodnik, którego autorami są: Krzysztof Plamowski, Robert Bańkosz, Paweł Wójcik, Arkadiusz Komski „Linia Mołotowa. Przewodnik rowerowy po „Szlaku Nadsańskich Umocnień”.