Były koszykarz z Krosna: chcę pokazać, że zasługuję na ekstraklasę

- W trakcie minionego sezonu wielu znawców basketu twierdziło, że pana miejsce jest w ekstraklasie, a nie w I lidze. Skończyły się rozgrywki i rozważania te znalazły potwierdzenie w rzeczywistości. Podpisał pan bowiem kontrakt z ekstraklasową Rosą Radom.- Po roku wracam do najwyższej klasy rozgrywkowej. Chcę udowodnić, że zasługuję na grę w ekstraklasie, a nie tylko zaznaczyć w niej swoją obecność.

- Nie było opcji, żeby zostać w Krośnie i jeszcze raz zawalczyć o awans?- Szybko otrzymałem dwie bardzo konkretne oferty z ekstraklasy, satysfakcjonujące mnie również pod względem finansowym. Nie chciałem czekać, bo mam złe doświadczenia z ociąganiem się z odpowiedzią na propozycje.

- Miniony sezon, spędzony w Krośnie, zaliczy pan do tych najbardziej udanych w karierze?- Zdecydowanie tak. Zarówno jeśli chodzi o moją postawę indywidualną, jak i osiągnięcie całej drużyny.

- Przezwyciężył pan nawet kontuzję kostki i wrócił na parkiet jako pełnowartościowy zawodnik.- Pokrzyżowała ona trochę plany w końcówce sezonu, ale na szczęście nie wpłynęła negatywnie na wyniki zespołu.

- Przeprowadzał pan ostatnią akcję trzeciego finałowego meczu ze Śląskiem Wrocław. Był wówczas remis i pański celny rzut mógł przechylić szalę zwycięstwa na stronę Krosna i jednocześnie dać MOSiR-owi prowadzenie 2-1 w play-offach. Nie udało się i ostatecznie przegraliście po dogrywce. Wraca pan do tej sytuacji?- Myślę o tej akcji, śni mi się ona czasem w nocy i boli mnie, że jej nie wykorzystałem. Wracałem nawet do tego wydarzenia, jadąc do Krosna na zakończenie sezonu.

To był mój pierwszy rzut w seniorskiej karierze, który mógł naprawdę dużo zmienić. Nie tylko zapewnić wygraną, ale wpłynąć na losy awansu do ekstraklasy.

- Rozegrałby ją pan dzisiaj inaczej?- Oglądałem ją wiele razy i powiem z perspektywy czasu, że rozegrałem ją źle. Zwłaszcza jej końcową fazę. Zdecydowałem się na rzut z półdystansu bez próby minięcia rywala lub szukania faulu.

Czułem się wtedy nie najgorzej, jeśli chodzi o formę strzelecką. Może nie czułem się na tyle pewnie, żeby decydować się na indywidualną akcję w tak ważnym momencie, bo dwa tygodnie nie trenowałem z powodu kontuzji. Ale czasu nie cofniemy. Trzeba natomiast wyciągać wnioski i ja to robię. W każdym razie analiza tej akcji jest dla mnie naprawdę trudna, bo źle się czuję z tym, że nie udało mi się wtedy celnie rzucić.

- Przychodząc do Krosna liczył pan, że do ostatniej sekundy walczyć będziecie o ekstraklasę?- Były obawy i nadzieje. Ja przechodziłem z ekstraklasowego AZS-u Koszalin do I-ligowego klubu. Chciałem bardzo udowodnić, że na niższym szczeblu rozgrywkowym jestem w stanie bezpośrednio wpłynąć na wyniki drużyny i jednocześnie odnieść spektakularny sukces zespołowy.

Moim zdaniem 80 procent tych planów wypaliło, za co dziękuję kolegom z zespołu, trenerom, działaczom MOSiR-u, jak całemu środowisku koszykarskiemu w Krośnie.

- Niezbyt udana końcówka fazy zasadniczej i spadek z 4 na 7 miejsce w tabeli wyzwoliła w was sportową złość, umożliwiającą skuteczną walkę z wyżej notowanymi przeciwnikami: Dąbrową Górniczą, AZS-em Kutno i Śląskiem Wrocław?- Po trzech porażkach staliśmy się głodni zwycięstw. Paradoksalnie można zaryzykować stwierdzenie, że te przegrane miały na nas dobry wpływ.

- Jakie cele stawia sobie na sezon 2013-2014 Rosa Radom?- Chce walczyć o pierwszą ósemkę i grę w play-offach.

- Powalczy pan o powrót do reprezentacji Polski?- Nie ma na razie tematu reprezentacji. Chcę jak najlepiej prezentować się w klubie i podnosić umiejętności. Na myślenie o kadrze przyjdzie czas.

- W tym podnoszeniu umiejętności pomaga panu ojciec Jacek Łączyński, niegdyś koszykarz Legii, Polonii Warszawa i reprezentacji Polski, obecnie trener. Słucha pan jego rad?- Czasami aż do przesady. Tato częściej mnie gani niż chwali, ale jego wskazówki są dla mnie bardzo cenne. Najważniejsze, że czuję jego wsparcie.