Ciasto ze śliwkami, majonez... Oto marzenia dzieci

- W ten weekend zawiozę paczkę do rodziny 8-letniej Jagody - zdradza Marlena. - Prosiła o baletki, bo jej mamy, która samotnie opiekuje się rodziną, nie stać na wydanie 40 zł.
(fot. Krystyna Baranowska)

Szlachetna Paczka

Wolontariusze Szlachetnej Paczki sami wyszukują osoby, które potrzebują pomocy. Każda udziela informacji o swoich dochodach i najpilniejszych potrzebach. Taka ankieta, wyczyszczona z danych osobowych i opatrzona jedynie kodem identyfikacyjnym trafia na stronę internetową akcji, gdzie każdy, kto chce zostać darczyńcą, wybiera rodzinę i przygotowuje "szlachetną paczkę". Na Podkarpaciu trafi taka do 633 rodzin, 90 - jeszcze czeka na swojego darczyńcę.

- A ja chciałabym, aby potrafiły marzyć - mówi Marlena Pieniążek, wolontariuszka Szlachetnej Paczki.

Zhardziałam - mówi Marlena Pieniążek. Wolontariuszką "Szlachetnej Paczki" jest od 4 lat i wie, że niektórym łatwiej prosić o pomoc niż iść do pracy. Ale wie też, że jest dużo biedy cichej. Przeżywanej w czterech ścianach skromnego mieszkania, o której wie czasem tylko najbliższy sąsiad, szkolny pedagog albo ksiądz, co zajrzy z kolędą. Kiedy do takiego domu zapuka w końcu wolontariusz, w jednym z ostatnich pytań ankiety pyta dzieci, czy mają jakieś szczególne życzenie. Niektórych odpowiedzi nie da się zapomnieć.

W Przeworsku matka wychowuje samotnie dwóch chłopców. Miłosz ma 10 lat, a Bartek - 8.
- Dla nas to nic - powiedzieli. - Ale mamie niech Mikołaj przyniesie kolczyki.

- Dzieci z naprawdę biednych rodzin nie żyją na odludziu. Chodzą do szkoły, oglądają telewizję. Wiedzą, jakie prezenty dostają ich koledzy i jakie zabawki są modne - przypomina Marlena. - Więc czasem i one proszą o klocki lego, lalkę Barbie. Ale bywa, że nie mają śmiałości, by nawet od św. Mikołaja tego chcieć. Parę lat temu jeden chłopiec powiedział mi, że chce majonez, a inny, który uwielbiał kukurydzę, poprosił właśnie o nią.

- Jedna dziewczynka powiedziała mi, że ciasto ze śliwkami - dodaje Monika Stysiał, również wolontariuszka Szlachetnej Paczki.

- To nie dziwne, kiedy spojrzeć na dochody niektórych rodzin - tłumaczy Marlena, która opiekuje się rejonem Przeworska i okolic. - W tym roku odwiedziłam z ankietą 5-osobową rodzinę, której po odjęciu kosztów utrzymania mieszkania zostaje 40 zł na rękę. Byłam także u matki samotnie wychowującej 8-letniego Marcela. 3 miesiące temu straciła pracę. Sprzątała w dużym biurowcu, ale postanowiono tam zatrudnić firmę zewnętrzną, a ją zwolniono. Żyje z zasiłku. Po odjęciu wszystkich opłat zostaje jej 66 zł.

Z takimi funduszami szuka się w sklepach najtańszych produktów. A dziecko marzy np. o tym, żeby dostać od św. Mikołaja ciasteczka Oreo za 4 zł. Bo chciałoby poznać ich smak.

W najtrudniejszej sytuacji są rodzice samotnie wychowujący dzieci, domy, w których ktoś ciężko choruje. Pewien ojciec z okolic Lubaczowa zajmuje się 11 dziećmi. Żona go zostawiła, wyjechała do Włoch, założyła nową rodzinę. Kiedy dotarła do niego "szlachetna paczka", a w niej prezenty starannie zapakowane w ozdobny papier, powiedział, że jego dzieci pierwszy raz dostaną coś tak pięknego.

Marlenę wzruszają rodziny wielodzietne. Wciąż niesprawiedliwie napiętnowane jako te patologiczne i gorsze.

- W jednej z nich nad paczką z prezentami stanął starszy brat i sprawiedliwie rozdzielał zabawki: "To dla Stasia, to dla Zuzi, to dla Adrianka".

Jedna z wielu historii. Anna (38 l.) i Daniel (45 l.) wspólnie wychowują trójkę dzieci: Damian (6 l.), Maciej (10 l.) i Jacek (15 l.) Mieszkają w okolicach Strzyżowa w wynajmowanym domu. Jedynym żywicielem jest ojciec (wynagrodzenie 1100 zł), ponadto rodzina otrzymują zasiłki i stypendium łącznie w kwocie 430 zł. Po przeliczeniu ich dochód wynosi 222 zł miesięcznie na jedną osobę. O jakie prezenty proszą dzieci? Piłka nożna, puzzle, malowanki, gry edukacyjne.

W Przeworsku pani Ewelina wraz mężem wychowują 4 dzieci (dwie dziewczynki i dwóch chłopców) w wieku od 2 do 6 lat. Mieszkają na poddaszu, które próbują remontować od kilkunastu już lat. Chłopcy proszą św. Mikołaja o samochodziki, dziewczynki o lalki.

- Obdarowane potrafią się cieszyć - zapewnia Marlena. - W tamtym roku jedna dziewczynka prosiła o różowe skrzydełka. Pan, który przygotowywał paczkę dla rodziny, długo nie mógł ich znaleźć, ale w końcu mu się udało. Kiedy przyjechaliśmy z paczką, ona była chora, ale na widok skrzydełek od razu wyzdrowiała. A jej mama się rozpłakała.

Czasem żal, że tych momentów darczyńcy nie widzą.

- W ten weekend zawiozę paczkę do rodziny 8-letniej Jagody - zdradza Marlena. - Prosiła o baletki, bo jej mamy, która samotnie opiekuje się rodziną, nie stać na wydanie 40 zł. Nam do paczek nie wolno wcześniej zaglądać, ale wiem od darczyńcy, że baletki tam są.

- Bywają dziecięce marzenia, które niektórym mogą się wydawać wygórowane - zamyśla się Marlena. - Ja to rozumiem, bo na Podkarpaciu ludzie mają mniejsze dochody niż w bogatszych województwach. Tutaj za jedną "szlachetną paczką" kryje się zazwyczaj więcej osób, które postanowiły wspólnie sprawić komuś prezent. Więc, kiedy w tamtym roku pewien chłopiec poprosił o narty, chwilę wahałam się, czy to marzenie wpisać do ankiety. Jednak to zrobiłam. Co więcej, trafił się ktoś, kto te narty kupił.

Przyszedł czas przekazywania prezentów. Paczki rozdawane są podczas weekendu, a że jest ich sporo trzeba sporo rąk do noszenia. W Przeworsku do pomocy stawiła się drużyna harcerska.

- Drużynowy musztrował tych maluchów, że chodzili jak w wojsku - wspomina wolontariuszka. - Był wśród nich mały chłopiec.

Niski blondynek, 8, może 9 lat. Spodnie miał zawinięte w pasie, a i tak mu spadały.

- Ja tu będę pracował dwa dni, do wieczora - oświadczył. - Bo ja dostałem paczkę z nartami. I będę mógł pojechać z drużyną na obóz narciarski.

Marlena ucieszyła się, że wpisała narty do ankiety.

- Bo to było prawdziwe marzenie - mówi. - A to, co mnie uderzyło, kiedy zaczęłam pracować jako wolontariuszka, to, że w biednych rodzinach na wielkie fantazje brakuje odwagi. Kiedy pytam o marzenia, zazwyczaj zapada cisza. Dorośli myślą głównie o tym, jak przeżyć do końca miesiąca. Dzieci szybko się od nich uczą, że nie ma sensu chcieć za dużo. I dlatego trudniej wyrwać im się potem z biedy. Chciałabym, aby potrafiły marzyć. Marzenia dają siłę. Od nich wszystko się zaczyna.