Ciekawe zabytki na sprzedaż w województwie podkarpackim. Każdy może się stać właścicielem interesującego obiektu [ZDJĘCIA]

Informacje o ciekawych, zabytkowych obiektach na sprzedaż zaczerpnęliśmy ze strony internetowej Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Przemyślu.

Budynek dworu położony na terenie o spadku w kierunku południowo – wschodnim, w otoczeniu parku. Jest to budynek murowany, podpiwniczony w całości, II kondygnacyjny, nakryty dachem czterospadowym z lukarnami w formie „wolich oczu”, pokrytym dachówką ceramiczną. Wybudowany został w latach 1925 – 1938 przez Mariana Lisowieckiego. Założony na planie nieregularnego prostokąta z ryzalitem w elewacji północnej poprzedzony kolumnowym portykiem oraz gankami w elewacji wschodniej i zachodniej i kolumnową werandą w elewacji południowej. Według informacji mieszkańców Chłopic budynek był budowany na cele szkoły rolniczej, co w odniesieniu do zainteresowań ówczesnego właściciela, jak i na korytarzowy układ wnętrza budynku może być prawdą.

Usytuowany na skraju północno-zachodniej części parku w pobliżu zabytkowego założenia dworsko-parkowego. Wzniesiony w latach 1852-1853 przez Johana vel Jana Hupkęw okresie rozbudowy założenia dworskiego. Objęty wpisem do rejestru zabytków nr A-1154 z dnia 29.08.1978 r. jako element składowy zabytkowego założenia.

Murowany z cegły, dwukondygnacyjny, założony na rzucie kwadratu, niepodpiwniczony, z uwydatnionym szczytem w elewacji wschodniej. Dach konstrukcji drewnianej, dwuspadowy, kryty blachą. Elewacja frontowa ( wschodnia ) trójosiowa. Boczne ściany spichlerza zakończone ścianką kolankową z częściowo zachowaną dekoracją –fryz z rombów wypełnionych motywem 4-liścia.

Dwór wzniesiony ok. poł. XIX w. w stylu klasycystycznym, rozbudowanym i przebudowanym w k. XIX w. w okresie eklektyzmu. W 2 połowie XIX w. stanowił własność Wasilewskich, a następnie Uznańskich. Do 1944 r. był własnością spadkobierców Wasilewskich, a ostatnimi właścicielami byli Wiktorowie. Po II wojnie światowej dwór zamieszkiwali repatrianci ze wschodu. W 1956 r. zespół został przejęty przez Skarb Państwa. Kolejnym właścicielem zespołu stał się urząd Gminy w Czudcu. Dwór pełnił funkcję mieszkalną / pomieszczenie socjalne Urzędu Gminy/, spichlerz użytkowany jest do celów handlowych. Od 2000 r. zespół stanowi własność prywatną. Obecnie zespół tworzą: dwór, spichlerz, kapliczka z figurą Św. Jana Nepomucena oraz park.

Kamienica Rynek 18 w Rzeszowie została wzniesiona w 2 poł. XVII w., piwnice i trakt frontowy parteru, w XVIII poł. XIX w. dobudowa piętra. Kamienica stanowi przykład mieszczańskiej kamienicy rzeszowskiej z późniejszymi przekształceniami nawarstwieniami. Obiekt stanowi istotny element historycznej zabudowy przestrzennej Rynku. Dom figuruje jako piętrowy, murowano z drewnianym podcieniem. W 2 poł. XIX w. obiekt jest już całkowicie murowany. Wzniesiony z cegły, otynkowany, założony na rzucie wydłużonego prostokąta, Dwukondygnacyjny od frontu, trójkondygnacyjny od tyłu, podpiwniczony. Układ wnętrza trzytraktowy z klatką schodową oraz otwartym świetlikiem w II trakcie. Elewacja frontowa ukształtowana w latach w latach 1889-1915 z rzeźbiarskimi detalami zewnętrznego wystroju architektonicznego .Dachy konstrukcji drewnianej kryte papą.

Dom wzniesiony w końcu XIX w. murowany z kamienia i cegły, otynkowany, parterowy z wysokim podpiwniczeniem z 2 - kondygnacyjnym układem piwnic. Założony na rzucie prostokąta, dwutraktowy. Dach konstrukcji drewnianej, kryty dachówką cementową. Elewacje otynkowane gładko, z gzymsem pośrednim, wieńczącym oraz prostokątnymi otworami okiennym i drzwiowymi. Od 1891 r. dom stanowi własność Adama Kuligi, kolejno Leiba i Reisli Strick, Karola Bobek. W 1907 r. budynek stanowił własność Gminy Frysztak. W kolejnych latach był użytkowany jako piekarnia, po II wojnie jako dom ubogich. w latach 50-tych izba porodowa i budynek administracyjno – biurowy Urzędu Gminy oraz biblioteka. W 1980 r. obiekt został częściowo zniszczony przez pożar. Od 1994 r. stanowi własność prywatną.

Położony na wzniesieniu, w centralnej części wsi, w otoczeniu parku krajobrazowego, zbudowany z cegły w 2 i 3 ćwierci XIX wieku w stylu neorenesansowym, częściowo podpiwniczony, część środkowa jednokondygnacyjna, skrzydła boczne dwukondygnacyjne. Pałac powstawał w dwóch podstawowych fazach. Początkowo powstała część środkowa z arkadową loggią od zachodu i wielobocznym ryzalitem od wschodu (o cechach monachijskiego stylu arkadowego 1 poł. XIX wieku). Inicjatorem budowy był Karol Kotarski, od 1831 roku właściciel Brzysk. Rozbudowę obiektu przeprowadził syn Karola Kotarskiego - Stanisław Kotarski. W tym czasie powstały skrzydła boczne (północne i południowe).

Założenie architektoniczno-przestrzenne w Górze Ropczyckiej zostało ukształtowane w XVIII w. stanowiło własność Gabriela Bobrowicz - Jaworskiego i jego córki Katarzyny Starzeńskiej – rodu związanego z kręgiem wybitnych mecenasów sztuki okresu oświecenia i romantyzmu. W 2 poł. XIX wieku zespół stał się własnością Potockich. Przebudowany ok. 1938 r. przez Andrzeja Tarnowskiego. Remontowany w latach 1955-1960. W skład zespołu wchodzą: oficyna I murowana, wzniesiona w XVIII w. (ob. w ruinie) wraz z przylegającym do niej od strony wschodniej ogrodzeniem zakończonym piętrową wieżyczką – d. pralnią dworską z XVIII w, oficyna II murowana wzniesiona w XVIII w. kaplica grobowa Starzeńskich wzniesiona po 1854 roku oraz park.

Dwór został wybudowany na przełomie XIX/XX wieku. Murowany częściowo podpiwniczony, założony na rzucie w kształcie litery L, dwukondygnacyjny. Bryła rozczłonkowana licznymi ryzalitami. Korpus główny stanowią dwa skrzydła – główne na osi wschód - zachód nakryte jest dachem kalenicowym ze szczytami w elewacjach wschodniej i zachodniej. Prostopadle do korpusu przylega skrzydło południowe poprzedzone parterowym portykiem. Przy nim dostawiona trzykondygnacyjna wieża. Elewacje o bogatej dekoracji sztukatorskiej o eklektyczno – secesyjnym charakterze (za wyjątkiem później dobudowanej części północnej, nieotynkowanej). Na przełomie XIX/XX wieku właścicielem zespołu był Ludwik Świeżawski, a następnie Eustachy Uznański (zespół pozostaje własnością rodziny Uznańskich do zakończenia II wojny światowej). Dwór był częściowo spalony przez Rosjan w 1915 roku, a drugi pożar miał miejsce w 1926 roku. Po wojnie w budynku dworu mieściło się gimnazjum, następnie Ośrodek Zdrowia. W latach 70.XX wieku był tu magazyn i mieszkania na piętrze. W końcu lat 80.XX wieku dwór, spichlerz i park stał się własnością prywatną.

Dwór w Niebylcu wzniesiony zap. w 1 poł. XVI w. dla Machowskich (których przedstawiciel Jan z Machowa założył Niebylec w 1509 roku). Około 1772 r. został rozbudowany, w 2 poł. XIX w. dobudowano drewniane piętro. Murowano- drewniany, otynkowany, dwukondygnacyjny. częściowo podpiwniczony. Założony na nieregularnym planie, zbliżonym do litery L, z przybudówkami od strony wschodniej i zachodniej. Układ wnętrza dwutraktowy, częściowo przekształcony. Na parterze dwie izby sklepione kolebkowo, w pozostałych wnętrzach sufity. Zachowane renesansowe portale kamienne- zewnętrzny( od wschodu) z 1 poł. XVI w.-prostokątny z profilowanym nadprożem, nad którym herb ABDANK (Machowskich ) w owalu oraz dwa wewnątrz w piwnicach z 1 poł. XVI w. i z XVII /XVIII w. Dachy konstrukcji drewnianej, wielospadowe, kryte blachą.