Dlaczego nie świętuję 4 czerwca. "Mam ogromne pretensje do kierownictwa „Solidarności" [OPINIA]

W czerwcowych wyborach w 1989 roku byłem - z ramienia „Solidarności”, z jej znaczkiem dumnie wpiętym w klapę marynarki - wiceprzewodniczącym obwodowej komisji wyborczej w lokalu przy ul. Żwirki i Wigury w Rzeszowie. Widziałem entuzjazm ludzi przy „wycinaniu” komuny.

Ponieważ były instrukcje, by nie skreślać całej listy krajowej (zawierającej zasłużonych towarzyszy) jednym wielkim krzyżem przez całą kartkę, tylko każde nazwisko osobno (by przeciwdziałać w ten sposób zaliczeniu głosu tym, których nie liznął ślad długopisu) często słyszeliśmy dochodzący z kabiny „gwizd” długopisu przy zamaszystym skreślaniu każdego z osobna. Przy którymś kolejnym „gwiździe” ktoś powiedział teatralnym szeptem: „Głosuje na listę krajową” i w lokalu rozległ się śmiech wolnych ludzi.

Do dziś pamiętam dramatyczny jęk w kabinie starszej kobiety: „Jezu, skreśliłam Matuszczaka” (kandydata „Solidarności”). Później podeszła do mnie i zapytała, czy mogę jej dać drugą kartę do głosowania, bo się pomyliła. Odpowiedziałem, że niestety nie mogę, ale pocieszałem, że pewnie Matuszczak sobie bez tego głosu poradzi. Poradził sobie bez problemu...

Do dziś mam ogromne pretensje do kierownictwa „Solidarności”, z Wałęsą na czele, że ten wielki ludzki entuzjazm zmarnowało - w imię okrągłostołowego dealu z komunistami, o którym wówczas nie mieliśmy pojęcia (albo inaczej: miało pojęcie niewielu).

Zamiast euforii, że „pogoniliśmy” komunistów, były kwaśne uwagi m.in. Geremka, że społeczeństwo nie dorosło do demokracji, bo „źle” zagłosowało. Nie, my zagłosowaliśmy dobrze, tylko nasi przywódcy mieli inne cele niż nam się wydawało.

A już szczytem była zmiana ordynacji wyborczej pomiędzy turami czerwcowych wyborów, umożliwiająca ułożenie drugiej listy krajowej i przepchnięcie niepopularnych towarzyszy do Sejmu. Jakoś „obrońcy demokracji” cicho siedzą i nic nie mówią na temat tego pogwałcenia zasad demokracji, które dokonało się pomiędzy 4 a 18 czerwca 1989 roku.

No a później… wiadomo: petryfikacja postkomunizmu w Polsce, oczekiwanie na pierwsze prawdziwie wolne wybory aż do jesieni 1991 roku i do wyprowadzenia wojsk sowieckich z Polski aż do 1993 roku. No i obalenie rządu Jana Olszewskiego, pierwszego, który chciał zerwać z postkomunizmem w niby to wolnej Polsce - o ironio, dokładnie w trzecią rocznicę wyborów czerwcowych.
Co zatem mam świętować?

Jedno tylko chętnie bym usłyszał jeszcze raz: ten „gwizd” długopisu przy „wycinaniu” czerwonych w tamtym głosowaniu przed 34 laty.