Do zakochania potrzebna jest chemia. Prawdziwa chemia

Medycyna potrafi zajrzeć w głąb naszego ciała. Potrafimy prześwietlić kości, aby zobaczyć, w którym miejscu jest złamanie i zajrzeć do wnętrza komórek. Nie ma więc nic dziwnego w tym, że naukowcy postanowili zbadać, gdzie kryje się w nas miłość. Okazało się, że wcale nie zadomowiła się w sercu.

Jak się zakochujemy?
Zaczyna się od podwyższenia poziomu fenyloetyloaminy (PEA) i dopaminy w mózgu. Te dwie substancje są odpowiedzialne za pobudzanie ośrodka przyjemności, czyli za odczuwanie szczęścia. Są one stale obecne w naszym mózgu, ale w niewielkich ilościach. To pozwala nam na normalne funkcjonowanie. Gdy się zakochamy, mózg dostaje ogromną ich dawkę. A każdy bodziec związany z ukochaną osobą, powoduje dodatkowe wydzielanie ich.

Neurolodzy uważają, że powoduje to tworzenie się nowych połączeń, pomiędzy komórkami mózgu. Jest ich coraz więcej, więc bodźce są coraz silniejsze. Zakochani chcą jak najczęściej się spotykać, aby zafundować sobie kolejną dawkę hormonów szczęścia. A kolejne spotkania, powodują tworzenie się następnych połączeń w mózgu. Zakochanie wkracza w fazę miłości, gdy potrzebujemy ukochanej osoby, jak narkotyku. Po prostu musimy dostać kolejną dawkę, bo czujemy się jak narkoman na głodzie, gdy nie mamy kontaktu z ukochaną osobą.

- Jako lekarz zgodzę się z tezą, że miłość to po prostu chemia - mówi neurolog, Piotr Rajewski z Katedry i Klinki Neurologii Collegium Medium w Bydgoszczy. - Zmiany chemiczne w mózgu, zachodzą pod wpływem tzw. przekaźników. Ale istnieje przecież coś jeszcze innego, nieuchwytnego, czego na pewno nie można zbadać. Może to jest właśnie to, co różni zakochanie od miłości? - zastanawia się Rajewski.

- Zakochanie się to etap, w czasie którego następuje wyrzut tzw. hormonów szczęścia do mózgu - mówi Rajewski. - Na przykład dopaminy. Ale zakochanie nie trwa wiecznie. Potem powinna przyjść miłość. Na pewno również zależna od chemii, ale bardziej nieuchwytna. Czy to nadal tylko chemia - zastanawia się Rajewski? Tego nie wiem.

Dopamina, endorfina i inne używki

- Jeśli jednym z czynników wywołujących uczucie szczęścia jest dopamina, to może można ten stan wywołać sztucznie? - zastanawiam się. - Są przecież leki, które powodują wydzielanie się dopaminy w mózgu, stosowane w chorobach, gdy dopaminy brakuje.
Rajewski jednak szybko rozwiewa moje fantazje.
- To, że w mózgu jest dopamina, nie oznacza jeszcze, że jesteśmy zakochani. Musi się ona wydzielić w określonym miejscu i w określony sposób. Nawet, jeśli zakochanie się jest procesem chemicznym, to na pewno nie można go wywołać lekami.

Chcę to zobaczyć!

Czy można "zobaczyć" miłość? Zbadać, czy naprawdę istnieje w naszym mózgu?
Bogdan Małkowski, kierownik zakładu Medycyny Nuklearnej Centrum Onkologii w Bydgoszczy uważa, że istnieje szansa, aby to sprawdzić.
- Jesteśmy w trakcie uruchamiania sprzętu do badań tzw. perfuzji mózgu. Będziemy mogli bardzo dokładnie badać obszary mózgu zaangażowane w określone procesy. Wiemy, że są ośrodki bezpośrednio związane z emocjami. Jeśli przyjmiemy, że miłość wyzwala w mózgu zapewne będzie można zaobserwować wzrost przepływu krwi w takim obszarze.

Małkowski zastanawia się jednak, jak przeprowadzić takie badanie.
- Trzeba by najpierw zmusić kogoś, aby przestał myśleć o ukochanej osobie. Zbadać pacjenta. A potem spowodować, aby myślał o ukochanej i zbadać go ponownie. Wtedy być może zobaczylibyśmy, że pewna część jego mózgu stała się bardzo aktywna na samą myśl o ukochanej kobiecie. Ale jak zmusić zakochanego, aby przestał o niej myśleć? To chyba niemożliwe - śmieje się Małkowski.

Postęp w medycynie jest ogromny. I może któregoś dnia będziemy mogli zbadać, gdzie znalazła sobie miejsce w naszym mózgu wielka miłość.

Źródło:
Gazeta Pomorska:Aby się zakochać, trzeba poczuć chemię! Dosłownie