Felieton. Też siwy, ale ma nie bajerować i... mówić po polsku

Z grubsza biorąc Fernando Santos jest podobny do Paulo Sousy. Czas i stresująca praca posrebrzyły mu włosy, ale z zewsząd słychać, że, przeciwnie do swego młodszego rodaka, w pracy nie zwykł jechać na dobrej bajerce. Grzegorz Mielcarski, który miał do czynienia z Portugalczykiem w FC Porto, opisuje go jako życzliwego, szczerego człowieka, który potrafi natchnąć piłkarzy do rzeczy wielkich.

Facet ma w cv mistrzostwo Europy, co z miejsca pobudza wyobraźnię, ale przy okazji przymyka oczy na fakt, iż portugalski obrońca bywa nierzadko bardziej zaawansowany technicznie, aniżeli zdolny napastnik znad Wisły. Wszyscy na razie myślą pozytywnie i wierzą, że z fachowcem rodem z kraju Vasco da Gamy wypłyniemy na szerokie, futbolowe wody.

Eksperci wynajdują przesłanki, które dobrze wróżą. Podkreślają fakt, że coach zamierza wkrótce komunikować się po polsku. Dziennikarze podziwiają energię i pęd do nauki u starszego pana. Mnie z miejsca przypomina się osoba Władysława Tatarkiewicza. Profesor robił w innej branży, w której jednak kwestia poznania stanowiła ważny temat. Autor „O szczęściu” też lubił wyzwania o każdej porze życia. Angielszczyznę opanował, gdy liczył sobie 72 wiosny. Późno? I tak, i nie - żył jeszcze 22 lata.

Santos wygląda na czerstwego chłopa, a Polakom zawsze miło się robi, gdy ktoś spoza granic pochyla się nad ich językiem. Portugalczyk zapunktował, ale jeśli nawet za jakiś czas będzie na wyrywki cytował fragmenty „Pana Tadeusza”, liczyć się będzie tylko to, co na boisku. Będzie wygrywał, będzie kochany. Inaczej wypomną mu wszystko. Także pesel.