Grzegorz Grzyb: Rajd Polski to marzenie, ale na ten moment nierealne

Za tobą najlepszy sezon w karierze?

Zdecydowanie tak. Dobrze radziliśmy sobie nie tylko w Polsce, ale i na Słowacji, gdzie ponownie okazaliśmy się najlepsi. Team funkcjonował wyśmienicie. Oczywiście były błędy i awarie, ale w tym sporcie nie da się tego całkiem uniknąć. Tym bardziej, że przez ostatnie lata w Polsce rzadko się ścigałem w stosunku do innych kolegów, więc znajomością tras od nich odstawałem. Jesteśmy jednak bardzo zadowoleni, bo auto działało świetnie. Za rok chcemy znów startować w Polsce.

U naszych południowych sąsiadów walka o tytuł toczyła się do ostatniego wyścigu. Było nerwowo?

Już na Rajdzie Rzeszowskim, który też był rundą mistrzostw Słowacji, mogliśmy sobie zapewnić tytuł, ale rajdu nie ukończyliśmy. Później pojawił się konflikt, bo Rajd Wisły odbywał się w tym samym terminie, co Rajd Koszyc. Postanowiliśmy wystartować w Polsce, bo liczyliśmy się jeszcze w walce o tytuł, a na Słowacji mieliśmy przewagę punktową. Zaryzykowaliśmy i to się opłaciło, bo gdybyśmy nie wystartowali u nas w kraju, to pewnie stracilibyśmy szansę na podium. W ostatniej eliminacji słowackiego czempionatu musieliśmy się mieć na baczności, nie jechało nam się komfortowo, ale wszystko skończyło się po naszej myśli.

Jaki jest poziom mistrzostw Słowacji?

Jeździ tam sporo samochodów klasy WRC, więc poziom jest naprawdę wysoki. Mistrzostwa Słowacji odbywają się również poza granicami tego kraju i jest z kim się ścigać. Naszym głównym rywalem był Jozef Beres, który w przeszłości potrafił wygrywać z Kajetanem Kajetanowiczem, czy Bryanem Bouffierem.

Czego zabrakło do zwycięstwa w Polsce?

Tytuł sobie przegrałem na Rajdzie Rzeszowskim. Przy niemal zerowej prędkości wjechaliśmy do rowu, a kiedy chcieliśmy z niego wyjechać, to uszkodziliśmy chłodnicę i musieliśmy się wycofać. Dużo punktów uciekło i ciągnęło się to za nami do końca sezonu. Na pełną walkę nie pozwoliły również ograniczone finanse. Dopiero w ostatnich dwóch rundach mogliśmy wystartować autem klasy R5 i Rajd Nadwiślański ukończyliśmy na drugim miejscu, co dawało nadzieje, że w ostatnim rajdzie jeszcze powalczymy o tytuł. Niestety na jego początku przez gumę straciliśmy sporo czasu i postanowiliśmy się wycofać.
Za plecami zostawiłeś jednak wielu świetnych kierowców, co na pewno jest powodem do dumy...
Oczywiście, że tak. Przed sezonem nasze szanse na starty w mistrzostwach Polski ocenialiśmy pół na pół. W Arłamowie pojechaliśmy dlatego, że rajd organizował Automobilklub Rzeszowski, m.in. mój tata. Wygraliśmy go i postanowiliśmy jechać dalej i znów byliśmy na podium. Szło dobrze, więc mobilizowaliśmy się, aby znaleźć finanse na kolejne starty.
Trochę metodą Adama Małysza myśleliście tylko o najbliższym starcie?
Tylko, że Adam skupiał się na najbliższym skoku, a my na znalezieniu pieniędzy na start (śmiech).
Skąd ten fenomen naszego domowego rajdu? Wszyscy zawsze tak chwalą i się cieszą na samą myśl ścigania w Rajdzie Rzeszowskim...
Zacząć trzeba od tego, że Rajd Rzeszowski toczy się na pięknych trasach. Są to szybkie, techniczne odcinki. To niesamowita przyjemność ścigać się po nich. Najważniejsze jest jednak to, że organizator dba o to, aby atmosfera była dobra. W ogóle po tym, jak nasz rajd został reaktywowany to można zauważyć zmianę relacji pomiędzy organizatorami i zawodnikami. Inni musieli się dostosować do rzeszowskich standardów, a wcześniej czasem bywało tak, że organizatorzy uważali, iż my jesteśmy dla nich, a nie oni dla nas. A to wszystko musi współgrać.
W którym rajdzie było najwięcej niespodzianek, a co za tym idzie, gdzie było najtrudniej o powodzenie?
W każdym rajdzie jest dużo niespodzianek. Zresztą rajdowe powiedzenie mówi "nie ma łatwych zakrętów", o czym dobitnie przekonałem się na domowym rajdzie.
Często mówisz, że ścigasz się dosyć wysłużonym autem. Myślicie nad jego zmianą?
Teraz już jesteśmy do tego zmuszeni, aby na stałe przesiąść się do auta klasy R5. Na Słowacji natomiast będziemy się ścigać samochodem klasy WRC. To z jednej strony wymaga dużo większego budżetu, ale z drugiej, frajda ze ścigania jest zdecydowanie większa.