Jankes z Radia ESKA: gdybym odszedł z radia, straciłbym skrzydła

- To pytanie, co jakiś czas przelatuje przez moją głowę. Za każdym razem nie ma jednoznacznej odpowiedzi i wolę nie szperać w domysłach - co by było, gdyby. Lepiej nie wywoływać wilka z lasu. Gdybym odszedł z radia, straciłbym skrzydła. Co mógłbym robić bez nich? Nie mam pojęcia.

- Dlaczego właśnie Radio Eska?

- Eska jest pierwszym radiem, do którego trafiłem. Początki sięgają 1997 roku. I radia Eska Gorzów Wielkopolski skąd pochodzę. Później trafiłem do Sosnowca, gdzie dalej prowadziłem poranny program. Oj, to było moje cudowne dziecko pt. Jajecznica Ala Jankowski. Żegnając się na antenie ze słuchaczami płakałem jak bóbr. Kolejnym krokiem jest Impreska z Warszawy słyszana w całym kraju, co jest cudownym doświadczeniem.

- Masz duże poczucie humoru. Czy zdarza Ci się przesadzić w tej kwestii?
- Nie mnie oceniać, co kogo i jak boli po tym, co zrobię na antenie. Wyniki słuchalności programu nie wskazują na nic złego.

- Masz jakieś słabe strony?

- Mnóstwo! Roztrzepanie i niekonsekwencja to tylko niektóre z nich. Lepiej tego wątku nie rozkręcać. Szkoda czasu.

- Pamiętasz jakąś zabawną sytuację na antenie, którą wspominasz do dziś?

- Takich sytuacji jest sporo. Codziennie w rozmowie ze słuchaczem zdarza mnie się śmiać do mikrofonu. W moim rankingu wygrywają programy z dziećmi w Dzień Dziecka. Wtedy radiowe studio zmienia się w najoryginalniejszy kabaret.

- Wpadki przede wszystkim zdarzały się na początku pracy w radiu. Nie wyłączony mikrofon po wejściu antenowym - to był standard. Całe szczęście nigdy nie załapałem się na wpadkę, po której musiałbym dreptać do szefa na dywanik.

- Zakładam, że żyjesz bardzo szybko, bo po pierwsze Warszawa, a po drugie praca radiowca i życie w biegu… Czym Jankes jeździ na co dzień?

- Samochód i pociąg to najczęstsze środki lokomocji, którymi podróżuję.

- Oj tak. Praca w radiu niesie mnóstwo powiązanych ze sobą atrakcji, które zabierają czas dla rodziny i przyjaciół. Wieczorny program m.in. nokautuje nasiadówy ze znajomymi. Tego mi brakuje. Jednak kocham to, co robię, a kochać to znaczy zatracać się w tym do granic możliwości i przyjemności.