Kardynał i przyjaciel JP II z internatu w Gorajowicach

Urodził się 29 lutego 1924 r. w Sancygniowie w Kieleckiem, jako jedno z siedmiorga dzieci Andrzeja Deskura i Stanisławy z Kosseckich. Jego rodzina, herbu Góra Złotoskalista, wywodziła się z Francji.

Część młodości spędził w Jaśle, pobierając nauki w miejscowym gimnazjum. Mieszkał wówczas w pałacyku gorajowickim należącym do Sroczyńskich, gdzie w latach 1933-1937 funkcjonował internat dla chłopców. Poopuszczeniu naszych stron uczył się w Kielcach, a po wybuchu II wojny światowej w ramach tajnych kompletów w Krakowie. Tam również studiował na wydziale prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie w 1945 r. uzyskał tytuł magistra prawa rzymskiego i kościelnego.

Zgłębiając wiedzę, był jednocześnie sekretarzem organizacji studenckiej „Bratniak”, której prezesował Karol Wojtyła. Kiedy młody żak i późniejszy papież poznali się w krakowskim Seminarium Metropolitalnym, ten pierwszy był na pierwszym roku studiów, drugi na czwartym. Jesienią Deskur wstąpił do krakowskiego Arcybiskupiego Seminarium Duchownego. 1 listopada 1946 r. w trakcie tej samej mszy św., kiedy Wojtyła przyjął święcenia kapłańskie, Andrzej Maria otrzymał tonsurę.

Po studiach w szwajcarskim Fryburgu w 1950 r. uzyskał tytuł doktora świętej teologii. W sierpniu (także 1950 r.) w Saint-Bonnet-les-Oules we Francji, gdzie znajduje się posiadłość francuskiej gałęzi jego rodziny, został wyświęcony na kapłana. Jako duszpasterz pracował w Szwajcarii oraz Francji. W 1952 r. obronił doktorat z teologii moralnej i nauk społecznych, później studiował w Rzymie. Wtedy też otrzymał godność prałata Jego Świątobliwości.

We wrześniu 1952 r. rozpoczął pracę w Watykanie - najpierw jako referent, następnie był podsekretarzem w Papieskiej Komisji ds. Kinematografii i Radia, przekształconej w 1954 r. w Papieską Komisję ds. Środków Społecznego Przekazu. Brał udział w przygotowaniach Soboru Watykańskiego II, pod koniec którego papież Paweł VI zaprosił go do koncelebry mszy św., w której uczestniczyli wyłącznie najbardziej zasłużeni Ojcowie Soborowi. W 1966 r. Deskur został sekretarzem, a siedem lat później prezydentem Papieskiej Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu. W latach 60. i 70. współpracował z abp. Agostino Casarolim, przewodniczącym zespołu ds. kontaktów Stolicy Apostolskiej z Rządem PRL, był łącznikiem pomiędzy Kościołem w Polsce a Watykanem w trakcie jego pierwszych podróży dyplomatycznych do naszego kraju.

W 1974 r. w Bazylice św. Piotra przyjął z rąk papieża Pawła VI sakrę biskupią. Cztery lata później, w czasie konklawe, które wybrało Karola Wojtyłę na papieża, przebywał po ciężkim udarze mózgu w słynnej klinice Gemelli. Nowy Ojciec Święty, od lat serdeczny przyjaciel Deskura, tuż po elekcji odwiedził go w szpitalu. Było to wydarzenie bez precedensu, nigdy jeszcze nie zdarzyło się, aby pomiędzy inauguracją pontyfikatu a koronacją papież opuścił Watykan. Jan Paweł II modlił się nad nieprzytomnym biskupem i udzielił mu błogosławieństwa. Od czasu tej choroby Deskur poruszał się już wyłącznie na wózku inwalidzkim. Po opuszczeniu lecznicy otrzymał list od Ojca Świętego, w którym ten powierzył jego modlitwie siebie i swój pontyfikat. Misję tę Deskur przyjął z zaszczytem...

W 1980 r. został arcybiskupem, pięć lat później Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej. Od 1987 r., już jako emeryt, pełnił funkcję prezydenta Papieskiej Akademii Niepokalanego Poczęcia. Na osiemdziesiąte urodziny papież listownie podziękował mu za dotychczasową owocną posługę i życzył wielu łask.

Kardynał A. M. Deskur odszedł do domu Ojca 3 września 2011 r. w swoim watykańskim mieszkaniu w Pałacu św. Karola. Pogrzeb odbył się 12 września. Kapłan, wielokrotnie odznaczony za liczne zasługi, spoczął, zgodnie z ostatnią wolą, w ojczyźnie - w krypcie naterenie Centrum Jana Pawła II w Krakowie-Łagiewnikach.