Komentarz. Czesiu już nie jest taki zły, czyli musimy się dokopać do wygranej z Albanią

W piątek bać się mieli Czesi, wszak czekał ich mecz z ekipą, która na Mundialu odniosła (podobno) sukces, a w Pradze po raz pierwszy w historii zagrała pod wodzą trenera posiadającego w cv mistrzostwo Europy. Ale nasi sąsiedzi z południa, którym lubimy wytykać brak heroizmu, historyczny niedostatek powstań narodowych, okazali się wcale odważni, zrobili biało-czerwonym psikusa, z miejsca rzucili im się do gardeł i w dwie minuty posłali na deski.

Żeby bardziej bolało, rywale zepsuli Fernando Santosowi debiut w nowej pracy korzystając z tłumu piłkarzy z rodzimej ekstraklasy. Młodzież znad Wełtawy nie pękała przed zespołem, w którym biegali piłkarze kroczący po mistrzostwo Hiszpanii czy Włoch.

Czesi upokorzyli nasz zespół nie dlatego, że nagle zmienili się w wirtuozów, którym wychodził każdy drybling, podanie czy strzał. Sposób, w jaki przed drugim golem Jurasek minął Casha, znajduje się w repertuarze niejednego gracza B-klasy. Rywale grali prosto, za to twardo, zadziornie, agresywnie. A przy 2:0, zamiast jak Pan Bóg przykazał, zwolnić i pilnować wyniku, nadal cisnęli. Polacy z czasem się obudzili, ale ze sportową złością nie przesadzali - nie zarobili w Pradze ani jednej żółtej kartki...

Dziś mecz z Albanią, która pali się do tego, aby odpłacić nam za porażki w eliminacjach do katarskiego Mundialu. Jeśli i po tym pojedynku w sieci pojawią się hasła w stylu „Czesiu wróć”, wyrozumiały kibic znad Wisły będzie mógł tylko współczująco westchnąć w stronę portugalskiego trenera: „No toś się chłopie wpakował na stare lata”.