Maciej Huzarski: tak bardzo nie tęskniłem za powrotem

- Udał się panu powrót na ławkę trenerską. Było łatwiej, niż się pan spodziewał?
- Wygraliśmy 2-0 ze Stalą Nowa Dęba, ale dopiero w II połowie nasza gra wyglądała tak, jakbym sobie tego życzył. Łatwo nie było, miałem tylko tydzień na wpojenie zawodnikom mojej filozofii.

- Nie pierwszy raz przyszło panu gasić pożar. Rola ratownika tak bardzo panu odpowiada?
- To na pewno nie jest moje powołanie (śmiech). Po prostu idę tam, gdzie mnie chcą. Ale miło byłoby pracować kiedyś z drużyną od początku do końca. Odpowiadać za transfery, przygotowywać ją do sezonu.

- Dlaczego Orzeł?
- Prezes klubu Arkadiusz Gagat ujął mnie spontanicznością i poświęceniem. Jest na każdym naszym treningu, żyje sprawami zespołu. To nie do końca prawda, że stęskniłem się za pracą z seniorami. Ja naprawdę mam co robić.

- W Przeworsku nie wyobrażają sobie, że Orzeł mógłby spaść do okręgówki.
- Kibice muszą sobie zdawać sprawę, w jakim momencie przejąłem zespół. Sytuacja jest trudna. Drużyna ma mało punktów, każdy mecz to dla chłopaków duży stres. Nikt nie chce spaść. W ostatniej kolejce drużyny z dołu tabeli wygrywały z faworytami.

- Maciej Huzarski to trener, który potrafi zmobilizować zespół. Jak wyglądało pierwsze pana spotkanie z piłkarzami Orła?
- Zastałem zespół rozbity psychicznie. Kilka dni wcześniej Orzeł przegrał 0-5. Powiedziałem, że gorzej być nie może. Że zawodnicy mają tylko dwie możliwości: albo wezmą się do roboty albo zawieszą buty na kołku. Wybrali pierwszą opcję i faktycznie, chęci nie można im odmówić. Moje drużyny z reguły grają ofensywnie, stosuję dużą wymienność pozycji. I wymagam, żeby piłkarz koncentrował się na swoich zadaniach. Żadnego zajmowania się innymi, dyskusji z sędziami.