Nowy hokeista Ciarko: Chcę w Sanoku wywalczyć puchar i mistrzostwo

- Kilka dni temu zadebiutowałeś w zespole z Sanoka. Jak ocenisz swój występ przeciwko byłym kolegom z KTH Krynica?
- To już nie była ta sama drużyna, ale z wszystkimi chłopakami się znałem - razem trenowaliśmy, spotykaliśmy się, jedliśmy posiłki. Dla mnie jednak ważne było grać, bo byłem tydzień bez lodu. Chciałem zapoznać się z nową drużyną, kibicami. Nie zależało mi na golach czy asystach.

- Do Sanoka mogłeś przyjść już prawie trzy lata temu, po słowackich mistrzostwach świata, ale wtedy wybrałeś Cracovię. Rok później znów miałeś propozycję, ale udało się dopiero za trzecim razem.
- Tak się złożyło, że do trzech razy sztuka. Wreszcie oferta z Sanoka była bardziej atrakcyjna od tej z Krakowa, bo wcześniej dwa razy Cracovia składała lepsze. Cieszę się jednak, że zdecydowałem się wreszcie na Sanok, bo widać, że wszystko jest tu w jak najlepszym porządku.

- Przeciwko Sanokowi grałeś już wiele razy więc możesz co nieco powiedzieć o tej drużynie i kibicach...
- Często graliśmy razem, był taki okres, że mierzyliśmy się średnio co dwa tygodnie. Zawsze bardzo mi się tu podobało. Atmosfera, kibice i widowiska zawsze tu były fajne.

- Bardzo jesteś rozczarowany po rozstaniu z Krynicą?
- Sportowo na pewno nie straciłem czasu. Treningi były bardzo dobre, już dawno nie czułem się tak dobrze. To był fajny eksperyment, spotkałem świetnych chłopaków. Finansowo jednak na pewno sporo straciłem.
- Zdobywałeś już medale i puchary we Francji, Finlandii, Polsce. Jakie masz kolejne sportowe cele?
- Przyjechałem do Sanoka, żeby grać w finałach i wygrywać. Zarówno w grze o puchar, jak i o mistrzostwo. Po to gram.

- Grasz regularnie w reprezentacji Francji w mistrzostwach świata elity. W Polsce miałeś już do czynienia z rosyjskim selekcjonerem i grałeś prawie z wszystkimi kadrowiczami. Czego brakuje Polakom, by grać wśród najlepszych?
- Ciężko powiedzieć, bo trener Zacharkin wykonuje świetną pracę, ale w rok-dwa wszystkiego nie zmieni. We Francji jesteśmy na takim poziomie, gdyż praca z najlepszymi zaczęła się ponad 10 lat temu. Sam uczyłem się systemu, gdy miałem 16-17 lat. To nie jest tak, że przyjeżdża dobry trener i wszystko się zmienia. Wasza federacja musi zaczynać od początku, od pracy z młodzieżą. Najbardziej utalentowanych zawodników trzeba wysyłać do gry za granicą, by zdobywali doświadczenie. Macie wiele talentów, ale muszą jeszcze więcej pracować. To powoli idzie w dobrym kierunku.

- Podobno twoja żona chciała mieszkać w większych miastach niż Krynica czy Sanok i na razie nie przenosi się z tobą z Krakowa. Przekonasz ją wreszcie?
- Nie do końca tak było. Ona sama zdecydowała, że musimy poszukać pracy w innym mieście, sama namawiała mnie na przenosiny do Sanoka, gdy usłyszała, że mam propozycję. Niestety jeszcze nie mówi po polsku tylko po angielsku i musiała znaleźć tak dużą firmę, żeby to wystarczyło. Dlatego w Krakowie było z tym łatwiej. Dla mnie zawsze nasze wspólne dobro było najważniejsze, czy to w czasie jej szkoły, czy pracy.

- Gdzie się tak nauczyłeś naszego języka? Bo wiem tylko, że twoja babcia jest Polką...
- Mama też. Wyjechała do Francji jak już miała ponad 20 lat. Gdy byłem mały to często rozmawialiśmy w tym języku, ale później wszystko zapomniałem. Jednak po przyjeździe do Polski wszystko powoli sobie przypominałem, pracowałem sporo ze słownikiem. Swoje dzieci też nauczę rodzimego języka.