Odpowiedzialność artystów. Felieton profesora Stanisław Dłuskiego

Po 1989 roku zaczęto propagować skandal, bluźnierstwo, zniknęły wszelkie świętości, jeszcze nie tak dawno w polskich teatrach, w mediach, na koncertach profanowano religijne symbole, było na to przyzwolenie, bo sądy tłumaczyły wszystko formą artystyczną, w sztuce wszystko wolno, a uczucia odbiorców, czytelników nie mają znaczenia. Zbrodnia zaczyna się w ludzkim umyśle, to co propagujemy w przestrzeni publicznej nie jest obojętne dla naszych czynów. Sacrum zniknęło z edukacji szkolnej, bo zapanowało modne hasło: „róbta co chceta” i artyści też w to uwierzyli, to stało się wręcz zasadą sztuki. Dzisiaj właściwie nie ma już żadnych kryteriów, co jest dobre, co jest złe, ewentualnie wszystko za awangardą sprowadzono do kwestii warsztatowych. Dzieło sztuki nie ma „duszy”, podstawa to forma i warsztat. Przesłanie, sens, człowiek, to tylko fantazmaty zapomnianej tradycji.

Jak dalej mówi nasz wielki poeta: „Gniew twój bezsilny niech będzie jak morze / ilekroć usłyszysz głos poniżonych i bitych”. Byli znani muzycy, którzy poparli aneksję Krymu, Bob Dylan czy Bono, kiedy giną kobiety i dzieci na Ukrainie, milczą. Piłatów jest wielu, umywają ręce, to nie nasza sprawa, po co narażać się imperium cara rosyjskiego, przecież trzeba zarabiać, biznes artystyczny musi się kręcić. Mówię za Panem Cogito, nie w mojej mocy wybaczać „w imieniu tych których zdradzono o świcie”. Nie mogęwybaczać tym , którzy przez wiele lat atakowali Ojczyznę, atakowali tradycję, szydzili z wiary Ojców naszych i nazywali to sztuką.

Był w modernizmie kult sztuki pozbawionej moralnej sankcji, ale już Platon twierdził, że najważniejsza idea w życiu ludzkości to idea Dobra, nowe pokolenie artystów po 1989 roku odrzuciło wszelkie oceny moralne, bo wszystko względne, wszystko wątpliwe, dajmy ludziom kolorowe zabawki, beznamiętny opis rzeczywistości, formę pozbawioną prawdy serca i ludzkich uczuć. Modne stały się w sztuce zgrabne koncepty, intelektualne gry, efektowne obrazy, za którymi nie było odniesienia do Absolutu, po co nam Ojczyzna, to przecież nacjonalizm, to niemodne, rozpłyńmy się w morzu nijakości, bez imienia, bez tożsamości.