Oliwer Wdowik: Widzę szansę, aby uzyskać kwalifikację na mistrzostwa świata

Wróciłeś do Resovii i znów jesteś szybki.
Cieszą mnie ostatnie wyniki, ale nie żałuję czasu spędzonego w AZS-ie Warszawa. Kontuzja mocno pomieszała mi szyki, ale dużo się tam nauczyłem, poprawiłem pewne rzeczy i to też procentuje.

Ze zdrowiem już wszystko okej?
Prawie. Miałem naderwanie mięśnia półścięgnistego w udzie. Została duża blizna. Niby nic nie boli, ale gdy potrenuję kilka dni z rzędu, to mięsień się odzywa.

Rok otworzyłeś świetnym startem w sprincie i wynikiem 6.60 w rzeszowskiej hali UCL. Czytałem nawet, że przebiegłeś 60 metrów w czasie 6.59.
Po korekcie wynik ustalono na 6.60. Fajny bieg, pierwszy po powrocie do Resovii i od razu ustawił mnie w czołówce europejskiej tabeli.

W czeskim Jablonecu i w Sztokholmie zajmowałeś drugiej miejsca. Który mityng milej wspominasz?
Lepiej się czułem w Czechach. W samym biegu nie popisałem się na starcie, słabo wyszedłem z bloków. Musiałem gonić, końcówka była szybka i brakło paru metrów, żeby wygrać.

W Szwecji wyraźnie wyprzedził cię Szwed Johansson.
W Sztokholmie czułem zmęczenie. Do czterdziestego metra było dobrze, potem gorzej. Przegrałem, ale Szwed to mistrz Europy do 23 lat, więc nie byle kto.

Twoje najbliższe plany startowe?
W weekend jest Orlen Cup w Łodzi, a dwa tygodnie po nim mistrzostwa Polski w Toruniu. Główny cel to halowe mistrzostwa Europy, które w marcu odbędą się w Stambule.

Wynik z Rzeszowa zapewnił ci kwalifikację?
Nie, bo ranga zawodów nie była odpowiednia. W Czechah pobiegłem 6.61 i minimum zrobiłem. Ale o start w Stambule stara się jeszcze trzech biegaczy z Polski, a pobiec może trzech.

Letnie mistrzostwa świata w Budapeszcie to na razie za wysoka półka?
Niekoniecznie. Trzeba biegać na poziomie 10.15-10.20. Mój rekord na setkę wynosi 10.37, ale jest pewny, że niedługo wyraźnie go poprawię. Latem są też mistrzostwa Europy U’23 w fińskim Espoo i jest to dla mnie ważna impreza.

W Warszawie nie tylko trenowałeś, ale też studiowałeś. Jak się mają sprawy naukowe?
Przeniosłem się na Uniwersytet Rzeszowski. Kierunek jest ten sam, bezpieczeństwo wewnętrzne, ale różnice programowe spowodowały, że w rok muszę zrobić dwa lata.

Jest ciężko?
Mam trudną sesję, dużo egzaminów. Zdarza się nieprzespana noc, co czasem odbija się na bieżni. Ale jakoś daję radę. Liczę, że w przyszłym tygodniu będzie po wszystkim.