Ostatni wywiad z Barbarą Blidą

"Dziennik Zachodni": - Co u pani słychać?

- Zdrowie mi dopisuje, a ono jest dla mnie najważniejsze. Energia, nawet z biegiem lat, też mnie nie opuszcza. Pracuję tak jak w poprzednich latach, tyle że bez obciążenia poselskiego.

"DZ": - Przed naszą rozmową miałem dylemat - jak mam się do pani zwracać?

- Funkcje są ulotne. Mam na imię Barbara.

"DZ": - Podczas naszej rozmowy telefonicznej powiedziała pani, że nie udziela wywiadów. A potem, że chciałaby pani, żeby o Blidzie wszyscy zapomnieli. Dlaczego?

- Nie chcę być nadal kojarzona z polityką. Zerwałam z nią radykalnie wraz z ogłoszeniem wyników wyborów jesienią ubiegłego roku. [...] Teraz są ostatnie lata, w których mogę zrobić coś w dziedzinie, na której się znam - w budownictwie. Tu się coś dzieje. Poza tym, w odróżnieniu od Sejmu, tu widać efekt pracy. [...]

"DZ": - Nigdy nie opuściła pani swoich Siemianowic. W rozmowie telefonicznej powiedziała pani, że urodziła się i mieszka w domu, który wybudował jeszcze dziadek.

- Dziadek wybudował go w 1912 roku. Później mieszkali w nim moi rodzice. Co ciekawe, dom jest fatalnie położony E przy głównej ulicy i do niedawna przy wąskotorówce. Każde pokolenie zastanawia się po co my w tym domu mieszkamy. Ale każde pokolenie też w niego inwestuje wszystko co ma. [...] Uważam, że jest to bardzo dobry dom. Ma wspaniałą atmosferę, niepowtarzalny klimat. Mieszkają w nim dobre duchy moich dziadków. [...]

"DZ": - Jest pani przesądna?

- Jak czarny kot przebiegnie mi drogę, najchętniej bym zawróciła.

"DZ": - Pytam, bo na biurku w pani gabinecie stoi ametystowe drzewko szczęścia.

- Podarowano mi je w Warszawie.

"DZ": - Przynosi szczęście?

- Czy ja wiem? Na szczęście trzeba zapracować samemu. Opieram się na tym co sama potrafię zrobić.