To jest najlepszy dancing w mieście!

Po bokach sali widowiskowej MCK poustawiane są stoły i krzesła. Jeszcze chwilę przed 17.00 wszyscy przy nich siedzą. A na stołach: paluszki, kanapki, ciasteczka, czekoladki. Gdzieniegdzie jest też piwo, wino albo butelka wódki. Wszyscy się witają, cieszą, dyskutują. Każdy wie, że za chwilę... rozpoczną się tańce. Na scenie jest już zespół: blondynka z mikrofonem i szczupły brunet przy klawiszach. Zaczynają się stroić. W końcu witają się z gośćmi, życzą im udanej zabawy i zaczynają grać! Wokalistka śpiewa, że „to jest wielki bal, ten wielki bal na sto par". Po pierwszych taktach muzyki parkiet zaczyna się zapełniać. Tańczy przeszło 20 par, a to dopiero początek. Pierwszy kawałek był na rozgrzewkę. Dopiero teraz zaczyna się prawdziwe szaleństwo.Wszyscy przychodzą tutaj, bo liczą na dobrą zabawę. Ale jest jeszcze jeden ważny powód: poprawa kondycji i troska o dobry stan stawów. - Taniec to sport, ruch i energia. Tutaj na parkiecie mamy okazję, żeby się rozruszać, poćwiczyć. To taki nasz aerobik - mówi Weronika Staśkiewicz, która na zabawę przyszła z koleżankami Zosią i Stasią. Cała trójka lubi szybkie piosenki. Ważne jest dla nich, żeby się wyszaleć. Patrząc jak się bawią i dobrze tańczą, można je nazwać „dancing queens", czyli królowymi tańca.- Przychodzę tutaj co wtorek od czterech lat. Warunek jest tylko jeden: muszę być akurat w Gorzowie. Przychodzę z koleżankami - mówi Lucja Makiewicz, która dzięki Senior Dance ma jeszcze więcej koleżanek. Taniec traktuje jako formę rehabilitacji, do której w domu ciężko się zmotywować. - Zamiast na gimnastykę, chodzę na tańce. Ruszać się trzeba. Tutaj mogę to robić swoim rytmem. Tańce trwają cztery godziny, więc to odpowiedni czas na rozruszanie stawów. Można pomachać rękami i nogami. Pracuje całe ciało! - tłumaczy pani Lucja.Tylko o królów parkietu trudno... A przydaliby się, jak zgodnie mówią wszystkie panie. Jedna z nich, złapała takiego tanecznego bakcyla, że jeśli teraz będzie szukała kolejnego męża, to tylko takiego, co umie tańczyć.- Pierwszy mąż miał dla mnie pierwszy i ostatni taniec. Drugi nie umiał się bawić przy małym stężeniu alkoholu we krwi. Trzeci nie tańczył w ogóle. Już sobie postanowiłam: jak będę szukać czwartego, to takiego co będzie tańczył! - mówi.W ogóle panie o panach najlepszego zdania nie mają. Bo panom często brakuje odwagi. Potrafią cały taneczny wieczorek przesiedzieć za stołem. - Przecież to nieładne, jak tak siedzi i żadnej kobiety do tańca nie poderwie. My jesteśmy zajęte i nie przyszłyśmy tu szukać miłości. Zależy nam tylko na zabawie - mówi grupa uczestniczek Senior Dance. A oprócz panów, którzy odwagą pochwalić się nie mogą, są i tacy, którym brakuje taktu. - Chcieliby się ściskać i po rękach całować. To nieeleganckie - mówi jedna z pań.- Oczywiście, że wychodzą stąd pary! I to widać, że niektórzy kiedyś przychodzili osobno, a teraz razem i tańczą tylko we dwoje. To bardzo fajne! - mówi pani Ania. A jeśli on wdowiec i ona wdówka, to przecież żaden problem, żeby bliżej się zaprzyjaźnili. Seniorzy zgodnie twierdzą, że swoją drugą połówkę można poznać w każdym wieku. Ślubu brać nie trzeba i mieszkać razem też nie, ale ktoś, z kim można pójść do kina, teatru, restauracji i na tańce, jest jak najbardziej potrzebny. - Ale to wychodzi z przyjaźni. Przecież to nic złego - mówią.Jedni dopiero stąd wychodzą z partnerem, a inni przychodzą. Jak Barbara i Tadeusz: - Najczęściej przychodzimy w karnawale. W innych miejscach nie ma takiego klimatu. Dobrze się tutaj czujemy. Kultura lokalu jest odpowiednia - mówią zgodnie. Irena Polańska wiceprezes stowarzyszenia seniorów Złoty Kłos opowiada o początkach wieczorków: - Kiedyś nie było nic dla seniorów. W końcu udało się stworzyć taką przytupaję i bardzo dobrze - mówi.