Pamiętam jak budowano WSK

- Pamięta pan początki budowy Wytworni Silników nr.2, czyli obecnej WSK przed wybuchem II wojny światowej?

- Pamiętam dobrze, bo byłem 7-letnim dzieckiem, gdy zaczęto wznosić fabrykę w 1937 roku. Moja rodzina oddała ziemię pod jej budowę. Na byłym naszym ogrodzie, od strony ulicy Hetmańskiej, stoi część zakładu. Na teren budowy wjeżdżały codziennie furmanki z ziemią, piaskiem, cementem. Jako dzieciaki czepialiśmy się tych furmanek. Strażnicy nas przeganiali.

Dzisiaj WSK PZL Rzeszów S.A. rozpoczyna obchody jubileuszu 70. lecia. O godz. 18. odbędzie się uroczyste spotkanie w teatrze im. W. Siemaszkowej.

- Po wojnie zatrudnił się pan w wytwórni?

- Po wojnie miałem trochę kłopotów zdrowotnych. Bawiłem się małym niewybuchem, który pokaleczył mi nogi. Pracę na WSK rozpocząłem w 1952 roku. Ukończyłem zawodówkę i trzyletnie technikum przy wytwórni. Zaczynałem jako szlifierz. Wykonywaliśmy części najpierw do silników czołgowych, a potem lotniczych. Przez lata byłem kontrolerem jakości. Przed odejściem na emeryturę pracowałem w wydziale hamowni.

- Zakład szybko się rozwijał?

- Przed wojną było kilka hal produkcyjnych. W latach powojennych rosły kolejne hale, wydziały montażowe, mechaniczne, odlewnie. Fabryka stała się największym zakładem produkcyjnym w mieście i z tego co wiem, tę palmę pierwszeństwa dzierży nadal.