Polskie Mundiale (2002): Mecz otwarcia, mecz o wszystko i mecz o honor. Wygrali tylko "rezerwejros"

Nadszedł jednak nowy wiek i do przełamania złej passy zabrał się Jerzy Engel. 20 lat wcześniej pomagał w przygotowaniach do Espana 82, ale Piechniczek nie zabrał go do Hiszpanii.

Pan Jerzy postanowił iść z duchem czasu, szczerze porozmawiał z prezydentem Aleksandrem Kwaśniewskim i polskie obywatelstwo przed eliminacjami otrzymał Emanuel Olisadebe. Ten ruch miał się okazać strzałem w dziesiątkę.

Polacy przeszli przez eliminacje jak burza. Imponowali na wyjazdach, gdzie ogrywali Ukrainę (3:1), Norwegię (3:2) i Walię (2:1). „Oli” trafiał jak na zwołanie i po 3:0 z Norwegią w Chorzowie nasz zespół awansował na mistrzostwa jako pierwszy zespół z Europy.
Nasi wrzucili na luz i w ostatnim meczu eliminacji, o nic, padli 1:4 z Białorusią. Nikogo to zasmuciło. Engel ogłosił koniec selekcji i tylko odstrzelenie z drużyny Tomasza Iwana, zmąciło na chwilę (a może na dłużej) chemię na linii trener – drużyna.

Tak czy owak rozpoczęło się dyskontowanie sukcesu. Wokół kadry pojawili się sponsorzy, piłkarze pojawili się reklamach, a trener biało-czerwonych znalazł czas na napisanie książki pod optymistycznym tytułem „Futbol na tak”.

Mundial po raz pierwszy miał się odbyć w Azji, konkretnie w Korei Południowej i Japonii. Polsce w grupie trafiła się Korea, Portugalia i USA. Losowanie oceniono pozytywnie. „To kajtki” – komentował Marek Koźmiński, odnosząc się do wzrostu gospodarzy, z którymi mieliśmy zagrać na początek.

Przed meczem hymn Polski z naszymi piłkarzami odśpiewała Edyta Górniak. Gospodarze zapewnili jej akompaniament... fabrycznej orkiestry, której rzępolenie było kompletnie niekompatybilne z tym, co zaprezentowała polska gwiazda. Pani Edycie i tak się jednak dostało od mediów. Jeden z dziennikarzy jej interpretację nazwał usypiającą kołysanką, inny kolendą w stylu „Lulajże Jezuniu”.

Gdy sędzia dał sygnał do gry, okazało się, że wspomniane Kajtki są piekielnie zadziorne, wybiegane i, o ironio, wygrywają prawie wszystkie powietrzne starcia. Sędzia dyskretnie trzymał rękę na pulsie, sporne sytuacje rozstrzygał na wiadomą stronę, ale nie był to jeszcze poziom stronniczości, która wsparła Koreańczyków w starciach z Włochami i Hiszpanią. Nasi przegrali 0:2. Zasłużenie.

Jako jedną z przyczyn porażki wskazywano, a jakże, źle dobraną bazę Polaków. Polacy stacjonowali w ośrodku w Dedzon, a z Koreą grali w Pusan, gdzie panował zupełnie inny klimat, o 15 stopni cieplej, o wiele wilgotniej. Działacze nie wzięli pod uwagę, że w Korei jest kilka stref klimatycznych.

Zrobiło się nieciekawie, bo już drugi mecz, z Portugalią, okazał się grą o wszystko. Wielkiej historii ten pojedynek nie miał. Wynik otworzył Pedro Pauleta. Wprawdzie Paweł Kryszałowicz wyrównał, ale sędzia szkocki sędzia nie uznał prawidłowego trafienia. To był dzień Paulety; trafił na dwa, na trzy zero, a dobił nas Rui Costa.

Winowajcą nr 1 okrzyknięto Tomasza Hajtę, który miał pilnować autora hat-tricku. Pan Tomasz był po kontuzji, miał nadwagę, ale pytany o mecz sprzed 20 lat powtarza, że zawalił co najmniej przy jednym golu.

Było po frytkach. Polakom został mecz o honor z USA. Engel uznał, że z tą selekcją jednak coś nie tak było i posłał do boju sporo piłkarzy z ławki. Ci pokazali panu trenerowi, że coś umieją i po 5 minutach prowadzili 2:0, choć gole strzelali gracze pierwszego rzutu (Olisadebe, Kryszałowicz). Skończyło się wygraną 3:1, a mogło być lepiej, gdy Żurawski wykorzystał rzut karny.

Po Mundialu kadrowicze, którzy w Korei czasem nieładnie odnosili się do dziennikarzy, naczytali się o sobie. Jedna z gazet okładkę magazynu sportowego utworzyła z ich podobizny umieszczonych na zupkach błyskawicznych (efekt przedmundialowych działań marketingowych). Tytuł materiału jedynie na pozór nie był dosadny. Brzmiał... „Piłkarze do zupy”.