Świat Starowieyskiego

Olbrzymie powierzchnie scen powstających w trakcie "Teatru rysowania" wykonane są w ponadludzkiej skali. W centrum kompozycji czaszka, pod nią nagie ciało lub czerwone usta. W kierunku tego symbolu nietrwałości ludzkiego życia podąża korowód nagich kobiecych postaci. Postacie są pozbawione twarzy (widać tylko oczodoły czaszek), zastygłe jak spadający w otchłań potępieni. Obok nich zegar, przypominający o przemijaniu.
W kompozycji "W oczekiwaniu ocaliciela" centralną postacią jest uskrzydlona ciężarna kobieta - Królowa Ciemności. Akty z prawej części kompozycji przekształcają się w maszyny - jak w wizji porewolucyjnego społeczeństwa powieści Witkacego.
Wizja Starowieyskiego nawiązuje formalnie do baroku, treściowo rozpięta jest między wielką literaturą i monumentalnym grafomaństwem. Jego malarstwo ma w sobie rozmach Rubensa i okrucieństwo nadrealistów. Manieryczne, kapryśne, pełne ekspresji, przepełnione niczym nie skrępowanymi emocjami . Nie bez powodu swe prace datuje odejmując od aktualnego roku 300 lat. Cofa się w ten sposób do epoki wczesnego baroku: "stylu wielkiego, pełnego surowości" - jak określali go współcześni.
Jest przy tym artystą niezwykle współczesnym. Jego monumentalne kompozycje przedstawiają raczej Gehennę niż Sąd Ostateczny - świat w którym dokonała się już sprawiedliwość. Jako widzowie towarzyszymy potępionym, a nie zbawionym. I tak wkraczamy w Beckettowski świat osamotnionych ludzi, którzy bez nadziei oczekują na przyjście Godota.