Maine coon (kot)

To jeden z największych kotów domowych (nawet do metra długości). Prawdopodobnie protoplastą współczesnego maine coona jest dziki kot żyjący w Ameryce Północnej. Legenda nawet mówi, że potem takiego kota skrzyżowano z szopem praczem, na co wskazuje jego śliczny ogon. Kto cokolwiek liznął genetyki, wie, że taka krzyżówka jest niemożliwa. Inna legenda mówi, że żeglarze przywieźli na kontynent amerykański znanego w Europie kota perskiego i skrzyżowali go z miejscowym kotem. Jest i trzecia legenda, że to Wikingowie "podrzucili" Amerykanom swego kota norweskiego.

Dziś uważa się kota tej rasy za najbardziej przywiązanego do człowieka. Nie sprawia żadnego problemu jako towarzysz zabaw osób dorosłych i dzieci. Nie boi się nawet obcych. Nie drapie mebli w mieszkaniu. Nie ma specjalnych wymagań co do miejsca zamieszkania, jedzenia. Mówi się o nim, że jest niezwykle urokliwy, wesoły i czuły.

Waga: kocur 6 - 10 kg, kotka 4 - 7 kg

Głowa: średniej wielkości, kanciasta.

Uszy: duże, szerokie u nasady, występują na nich pędzelki jak u rysia.

Oczy: duże, szeroko rozstawione.

Ogon: duży, długi, puszysty, jednym słowem: piękny.

Futro: wszystkie barwy sierści, najczęściej występuje brązowa. Pięknie się prezentują koty z dodatkiem bieli. Futro jest gęste na brzuchu i pośladkach, na szyi układa się w kryzę. Okrywa składa się z włosów okrywowych i podszerstka. Włosy są dość długie.

Maine coon żyje przeciętnie 14 - 18 lat.
Od niedawna bardzo modny w Europie. W Polsce jest wiele hodowli kotów tej rasy.