Terapie dla domowych oprawców nie zawsze są skuteczne

- Dlaczego kobiety, które są ofiarami domowej przemocy tak późno przerywają milczenie?

- Po pierwsze przez tzw. syndrom wyuczonej bezradności, czyli przekonanie ich, że nigdy nie zmienią swojej sytuacji życiowej, bo nikt im nie uwierzy i nie pomoże. A że egzekwujący prawo swoimi decyzjami często to potwierdzają, wszystkie ewentualne próby przerwania przemocy wynikają raczej z jakiegoś silnego przeżycia, wstrząsu a nie są konsekwentnym, wytrwałym działaniem. Na to, że ofiara nie odchodzi od kata mają wpływ również fazy rozwoju przemocy. Domowi oprawcy potrafią przekonująco okazać pozorną skruchę, przepraszając ofiary, obiecując, że nigdy więcej jej nie uderzą. Niestety faza miodowego miesiąca szybko się kończy.

- Kobiety za przemoc w rodzinie winią też siebie...

- Tak, z biegiem czasu zaczynają widzieć siebie tak, jak widzi je oprawca, co nazywamy wtórną wiktymizacją. Maltretowane kobiety są przekonanie, że zasłużyły na tę przemoc, bo gdyby były lepszymi żonami, matkami i gospodyniami to mąż by ich nie bił. Dochodzą do wniosku, że nie ma sensu odchodzić, bo skoro faktycznie są takie beznadziejne, to bez męża lub partnera sobie po prostu nie poradzą. Od szukania pomocy powstrzymuje je też lęk przed zmianami i paraliżujący strach przed zemstą oprawcy.

- Świadkami domowych awantur są również dzieci. Jaki ma to wpływ na ich psychikę?

- Dzieci swoje przekonania o rzeczywistości budują w oparciu o to, co widzą u osób ważnych, czyli rodziców. Sąd dziecka doświadczającego przemocy w domu brzmi, że są w życiu sytuacje, które należy rozwiązywać przy użyciu siły fizycznej. Krótko mówiąc również mogą stać się agresorami. Natomiast w sferze emocjonalnej mogą przeżywać lęk przed kontaktami z ludźmi, uniemożliwiający im normalne funkcjonowanie.
- Czy terapie dla domowych oprawców są skuteczne?

- Sprawcy przemocy są różni. Często po prostu nie radzą sobie z emocjami i jeśli nauczą się je kontrolować, terapia przyniesie rezultaty. Ale jeśli przemoc jest wynikiem głębokiego urazu psychicznego, nawet silna motywacja i chęć zmiany siebie mogą nie wystarczyć.