Tomik "Niebieski" poeta dedykuje artystom

"Niebieski" (fragment)

"Niebieski" (fragment)

Wszyscy mówili, że będzie księdzem,
tak z ust mu gładko płynęły słowa
a ja wiedziałam, że tak nie będzie - za bardzo chłopcu płonęła głowa.

On nie był ziemski, on nietutejszy,
taki niebieski, choć tu zrodzony;
brodził w kałużach, po krzakach łaził,
niby nie głuchy - a słuch stępiony!

i uradzili starsi przy karczmie:
"Do szkół poślemy" - profesor będzie"
Długo nie pisał (jakby uparcie),
oni dzwonili; że żniwa wszędzie.

że sołtys umarł, a ta od Wrony
już na wydaniu. Nawet przyjechał.
Jakiś markotny, wciąż czymś zmartwiony
ani nie płakał, ni się uśmiechał.

Aż kiedyś zerknął do notatnika,
który wciąż nosił w kieszeni spodni
(co chwilę sięgał, jak do skarbczyka
a jego słów wciąż było głodni).

Krzysztof Kwasiżur wydał trzeci tomik swojej poezji pt. "Niebieski". Każda z jego książek związana jest z jakimś kolorem i, jak zapewnia autor, ich dobór nie jest przypadkowy. Barwy odzwierciedlają stan jego ducha. Są wypełnione wierszami lirycznymi na różny temat i zawierają dużą dawkę emocji, które oddziaływują na wyobraźnię czytelnika oraz budzą różne uczucia.

Pierwszy - "Czarny" - dedykował ludziom, którzy przeżywają jakąś traumę. Drugi - "Biały" - tym, którzy poszukują prawdy o sobie. Trzeci jest "Niebieski". We wstępie do tomiku Jan Stanisław Smalewski napisał: "Niebieski jako kolor jest kolorem mistycznym, nie budzi gwałtownych emocji, uspokaja. Cechuje ludzi o twórczych umysłach, kreatywnych i opanowanych". - Ten tomik jest wyjątkowy. Wiem, kim jestem: poetą, pisarzem i artystą i mój tomik dedykuję ludziom takim, jak ja - wyjaśnia Krzysztof Kwasiżur.

Tomik rozpoczyna się wierszem pt. "Niebieski". - To historia mojego życia - dopowiada artysta z Bachórca. - Z tego wiersza jestem dumny. Pisałem go przez trzy miesiące i nie zostawiałem na długo. Siadałem do niego dzień w dzień.

Krzysztof Kwasiżur zaczął pisać wiersze w wieku siedmiu, ośmiu lat. - Pierwszy pamiętam i do tej pory wpisuję na bilecikach, czy pudełeczkach czekolady - mówi Krzysztof Kwasiżur, który z rodzinnego Bachórca wyprowadził się do miasta, ale powrócił. - Stąd pochodzę, tu jest moje miejsce, tu jestem bardziej prawdziwy. Bachórzec jest dla mnie jak sanatorium.

W tomiku znajdują się m.in. wiersze o miłości, przemijaniu, i innych trudnych sprawach.