Wiatr wygrywa mój smutek

Dyskutując w nieistnejącym już klubie filmowym "Klaps" marzyła o własnym, studenckim ponieważ w czasach cenzury film był oknem na świat. Niepokorna wybiegała poza opłotki ściągając do Rzeszowa (miała już swój klub filmowy "Kadr" założony w 1976 r.) odkładane na półki filmy Kieślowskiego, Łozińskiego, Zegadły, Piwowskiego, Kędzierskiego. - Wyświetlaliśmy je w kinie "Mewa". Przychodziło ponad trzysta osób, brakowało miejsc - wspomina
"Wiatr wygrywa mój smutek na klawiaturze głogów przesuwa paciorki jarzębin po modlitwę odszedłeś... - pisała w 1971 roku, w którym otrzymała II nagrodę podczas I Ogólnopolskiego Studenckiego Jarmarku Poezji. Od tamtej pory inspiracji szuka w malarstwie, muzyce, polityce, twórczości Jesienina, Majakowskiego, Cwietajewej, Achmatowej, Okudżawy, Grochowiaka, Poświatowskiej, Szymborskiej, Stachury, Różewicza, Nerudy.
Wiersze Marii Nataszy trzeba smakować słowo po słowie, odczytując ich ładunek emocjonalny. Ceni wolność. - Bez wynaturzeń demokracji - zastrzega - czyli partyjniactwa, chaosu, bezwładu. Przez całe życie towarzyszy jej tomik wierszy Jana Zycha "Zielone skrzypce". - Miałam wtedy 12 lat, kiedy wręczyła mi je nauczycielka. Pewnie nie wszystkie wówczas rozumiałam - mówi
- Czuje się w wierszach Marii Nataszy oddech, czystość rytmu, ascetyczną szlachetność - podkreśla Bartosz Nalepa, autor wstępu, ilustracji oraz opracowania graficznego "Wędrującego płomienia". Zdjęcia są Kamila Ryszki. Wiersze wydano dzięki wsparciu Galerii "Przedsionek" DPS w Rzeszowie oraz firmy Janssen-Cilag.