Wiersze dla ludu polskiego

- Dystans do kultury masowej jest naszym obowiązkiem, abyśmy nie stali się "jaskiniowcami nowego wieku" - dowodził. Jak zauważył jeden z dyskutantów, poeta Stanisław Dłuski wyzbył się klasycznego gorsetu.

Słowa, które ranią

Najważniejsze stało się dla niego doświadczanie życia. Z "Traktatu o słowach", z wyczuciem przeczytanego przez Andrzeja Piecucha z teatrów "Maska" i "Jaruga", dowiedzieliśmy się, że bywają "słowa, które ranią ciało". I takie, które wprowadzają ciało w zachwyt.

Właśnie taki wysoki poziom ich odczuwania jest najbardziej twórczy. Ale również wtedy trzeba umieć patrzeć na siebie krytycznie, bo to "słowa nas piszą". W innym wierszu poeta mówi o sobie jako "ciemnym wariacie", dla którego najważniejsze jest szukanie miejsc, gdzie "można dotknąć ciszy". Tak wyraża się jego tęsknota za przekraczaniem cielesności.

- To nieprawda, że dzisiaj nie ma cenzury - stwierdził. - Istnieje w głowach redaktorów, polityków... I nawiązał do pominiętego przez większość anten i redakcji "pijanego występu" byłego prezydenta podczas otwarcia cmentarza polskiego w Charkowie. "Tańcz na grobach, towarzyszu Kwaśniewski"... - czytał.

Przekroczył prywatność

Zgodnie z hasłem spotkania, usłyszeliśmy wiele "wierszy dla ludu polskiego". Pokazały one, że poeta przekroczył swoją prywatność, a jednocześnie wzrósł w nim poziom bólu i buntu. To czyni jego postawę wiarygodną i przejmującą.

Wspomniane wiersze tego syna ziemi dębowieckiej i rzeszowskiej, autora ważnych zbiorów, pochodzą z tomu "Lamentacje syna ziemi". Książka ma się ukazać w najbliższych dniach w serii Biblioteka Nowej Okolicy Poetów.