Z NBA nie rezygnuję

- Jeśli w ostatnim roku rozważano szanse Polaka na angaż w NBA, pańskie nazwisko pojawiało się w pierwszym rzędzie. Jednak to ławkowicz z Pruszkowa, Cezary Trybański, podpisał kontrakt za oceanem, a pan o NBA na razie musi zapomnieć. Kto tu zawalił sprawę

- Na pewno wina leży po mojej stronie i agenta Teda Newmana. Nie wiem, kto bardziej się nie spisał. Mimo wszystko sądzę, że agent mógł zrobić w mojej sprawie więcej. Nie znam Czarka, nie mówię, że to słaby gracz, ale jeśli do NBA mógł dostać się zawodnik z Polski, mogłem do niej zawitać i ja. Co jednak można zrobić, kiedy agent jest słaby, a dokładnie ma za małe znajomości?

- Angaż w NBA to tylko sprawa koneksji agenta?

- Gwiazdy akademickie ze słynnych uniwersytetów łatwo się przebiją. Gorzej z koszykarzami z mniej prestiżowych uczelni. Tu potrzebne jest wsparcie agenta, jego kontakty.

- O kontrakt walczył pan podczas letniego kampu na Florydzie. Był pan w formie?

- Nie miałem się czego wstydzić. Dobrych graczy tam nie brakowało. Widziałem znanego z występów polskiej lidze Haralda Jamisona czy Tyrone?a Lou, który swego czasu w barwach Los Angeles Lakers potrafił obrzydzić życie samemu Allenowi Iversonowi. Konkurencja była duża, ale nie byłem na boisku ostatni.

- Jakieś kluby o pana pytały. Mówiło się o ofercie Utah Jazz.

- Jeden z moich szkolnych trenerów znał się z kimś z Utah i wystawił pochlebne recenzje. Po obejrzeniu kasety "jazzmani" wydawali się poważnie mną zainteresowani. Niestety, ostatecznej odpowiedzi nie dostałem i sprawa upadła. Z innych klubów warto wymienić Denver Nuggets. Bardzo dobrze się pokazałem ich skautowi (wyszukiwaczowi talentów za oceanem - przyp. red.), ale znów skończyło się na słowach. Sygnały z Indiana Pacers, Washington Wizards czy Portland Trail Blazers były mniej konkretne.

- Jest pan rozczarowany brakiem angażu?

- Licząc szkołę średnią, przez pięć lat ciężko pracowałem i jak każdy w lidze akademickiej marzyłem o NBA. Kiedy poprawiłem rekord bloków NCAA (535 - przyp. red.), przestałem być anonimowym graczem. Amerykanie lubią statystyki i wydawało się, że ten wyczyn otworzy mi drogę do kontraktu. Okazało się, że jest inaczej i nie ukrywam, że poczułem spory zawód.

- Gdzie pana zobaczymy w przyszłym sezonie?

- W Europie moje interesy reprezentuje izraelski agent Yehuda Barab. Kasety z moimi występami krążą po różnych krajach, jakieś sygnały o zainteresowaniu dostaję, ale konkretne oferty nie nadeszły. Być może trafię to ligi francuskiej, może niemieckiej, choć osobiście wolałbym zagrać w silniejszej, na przykład włoskiej.

- A jeśli nie wypali Europa?

- Zostaje polska ekstraklasa. Na razie najbardziej konkretna oferta pochodzi z MKS-u Pruszków. Na początek wolałbym jednak pograć gdzieś za granicą.

- Ile trzeba wydać, żeby mieć w drużynie Wojciecha Myrdę?

- Nie chciałbym tu wymieniać konkretnych sum. Chodzi mi jednak nie tylko o pieniądze. Wysoki kontrakt i kilka minut w meczu na parkiecie zupełnie mnie interesują.

- O NBA pan już nie myśli?

- Nie rezygnuję z realizacji tego marzenia. Warunek jest jeden: podpisać roczny kontrakt w solidnej drużynie, by pokazać, że coś się umie. Ten sezon będzie dla mnie bardzo ważny. Mam nadzieję, że za rok jeśli nie w NBA, to przynajmniej w dobrych europejskich firmach znajdę pracę.

- Studiował pan na kierunku systemów komputerowych. Został panu jeszcze jakiś egzamin?

- Nic z tych rzeczy. Jestem już "rozliczony" z uczelnią. Wszystko zdałem, dyplom dostałem i pożegnałem się ze wszystkimi w Monroe.

- Trenerzy z uniwersytetu będą chyba długo pamiętać nazwisko Myrda.

- Przez rekord bloków na trwałe wpisałem się do historii uczelni. Myślę, że w NCAA długo nikt nie poprawi mojego osiągnięcia. Zostawiłem po sobie w Monroe dobre wrażenie i... koszykarskie buty, które znajdują się w uczelnianej galerii sportowych trofeów.

- Nie będzie panu brakować amerykańskiej rzeczywistości?

- Ja tam wcale nie miałem jakiegoś beztroskiego, kolorowego życia. Nauka, trening i mecz - tak przeważnie wyglądał mój dzień. Nigdy nie myślałem też, że zostanę tam na stałe. Jedno, czego mi brak, to przyjaciół. Poznałem tam masę wspaniałych ludzi z różnych kontynentów. Pewnie większości z nich już nigdy nie spotkam.

Zdzisław Myrda (ojciec Wojciecha, były koszykarz Resovii, olimpijczyk z Moskwy):

- Dlaczego nie wyszło z NBA? Albo syn był za słaby, albo agent. Wojtek powiedział kiedyś, że wolałby to pierwsze. Według mnie syn nie miał szczęścia w wyborze agenta. Teraz najważniejsze jest, aby znaleźć klub, w którym Wojtek będzie mógł grać jak najwięcej minut. Niestety, agent europejski, nawiasem mówiąc - działający tylko w porozumieniu amerykańskim, bez prawnego umocowania, nic na razie nie zrobił. Wojtek jest zatem wolnym graczem. Gdzie zagra? Jest oferta z Pruszkowa, ale ja odradzam Polskę. Nasz związek wymyślił przepisy, które sprawiają, że zawodnik nie ma nic do powiedzenia. Ogranicza się zarobki, nakazuje grę w reprezentacji, ale w zamian daje się niewiele. Kiedy Wojtek grał w kadrze B, koszykarze nie byli nawet ubezpieczeni i nie mieli fachowej opieki lekarskiej. Na dniach będę dzwonił do Jurka Skrzyszowskiego (byłego koszykarza, mieszkającego we Francji - przyp. red.), co może zaowocuje ofertą. Jeśli idzie o wysokość kontraktu, myślimy o 80 tysiącach dolarów za sezon. Może się jednak okazać, że syn jest wart innych pieniędzy, mniejszych lub większych. Wszystko zależy od jego formy, która na razie jest niewiadomą.