Zawinił Rybka?

Dymisja Nowary odbiła się w Podkarpackiem głośnym echem. Urząd Marszałkowski tłumaczył, że trzeba go odwołać, bo teatr pod kierownictwem Nowary ma ok. 500 tys. zł długu i traci płynność finansową. Opozycja twierdziła, że Nowara odszedł, bo musiał zwolnić miejsce dla... swego poprzednika, Zbigniewa Rybki, popieranego przez PSL. Urząd Marszałkowski zawiadomił rzecznika dyscypliny finansów publicznych w Rzeszowie, że w teatrze naruszono dyscyplinę finansową. Rzecznik niczego podobnego nie stwierdził.
- Rzecznik przyznaje, że w 2002 r. doszło w teatrze do zwiększenia niedoborów finansowych. Ten sam zarzut jest w uzasadnieniu o odwołaniu pana Nowary - mówi Aleksandra Zioło, rzecznik prasowy Urzędu Marszałkowskiego.
Jednak rzecznik dyscypliny finansów pisze, że co prawda teatr zamknął rok 2002 stratą, ale nie jest to wina Nowary. Straty wynikają m.in. z faktu, że poprzednik Nowary, czyli Zbigniew Rybka, przyjął na 2002 r. nierealny plan finansowy, który zakładał zbyt duże wpływy ze sprzedaży biletów i reklamy. Straty wynikają też z faktu, że przeprowadzono Festiwal Klasyki Europejskiej. Wbrew prośbie Nowary, zarząd województwa nie przyznał dotacji na festiwal, ale kazał go przeprowadzić, maksymalnie ograniczając koszty.

W Polsce jest kilkuset reżyserów. Zarzut, że doprowadziłem teatr do zapaści finansowej, to swoisty "wilczy bilet" w środowisku artystycznym. Chcę, żeby ludzie wiedzieli, że zostałem oczyszczony z zarzutów. Wytoczę Urzędowi Marszałkowskiemu proces o naruszenie dóbr osobistych za publiczne, fałszywe oskarżenia.

Postanowienie rzecznika dyscypliny finansów publicznych nie podważa uzasadnienia uchwały odwołującej Jana Nowarę ze stanowiska dyrektora teatru. Rzecznik przyznaje, że w 2002 r. doszło do zwiększenia niedoborów finansowych w teatrze. Uzasadnienie odwołania nie zawierało zarzutu naruszenia dyscypliny finansowej. Jeśli pan Nowara chce oddać sprawę do sądu, to ma do tego prawo jak każdy obywatel.

Marek Pasieczny wspólnie z dyrektorem Janem Nowarą doprowadził teatr do zapaści finansowej. Większość zawartych umów cywilnoprawnych nie zabezpieczała interesów teatru.