Życzę Karolkowi miłości

Zastanawiam się, co myśleli rodzice Karolka porzucając go przed szpitalem. Dlaczego to zrobili? Myślę nad tym i nie mogę zrozumieć. Wiem, że łatwo rzucić kamieniem, ale nie mogę w swoim sercu znaleźć odrobiny współczucia dla tych ludzi. Nie jest to rodzina patologiczna, z tego, co wiem. Rozumiem, że żyje jej się ciężko, ale nie ma nigdy tak, by w kochającej rodzinie zabrakło dla dziecka kromki chleba.

W tej rodzinie jest dwoje starszych dzieci. Dlaczego, więc Karolek nie miał tyle szczęścia, ile rodzeństwo? Może potrzeba rodzicielska tych ludzi już się wypełniła? Może teraz obawiając się sprawy karnej chcą wypaść lepiej w oczach sądu? Może to tylko presja rodziny spowodowała nawrót uczuć rodzicielskich?

Sąd nie może wejrzeć w serca rodziców Karolka. Dlatego weźmie na swoje barki olbrzymią odpowiedzialność, jeśli zwróci dziecko rodzicom. Może jednak taką szansę powinni otrzymać, bo trzeba wierzyć, że ta refleksja, choć późna jest prawdziwa. Tego życzę Karolkowi.