"30 dni mroku": wampiry są na świecie

Horror angielskiego reżysera Davida Slade'a, nakręcony w amerykańsko - nowozelandzkiej koprodukcji, także porusza się po peryferiach kulturowych (rzecz dzieje się na Alasce) i także pokazuje ludzi będących zabawkami w rękach szaleńców, z tą jedną różnicą, że w roli agresorów występują wampiry, czyli postaci z romantycznej mitologii kontestowanej przez autorów horrorów gore.

30-dniowa noc

W amerykańskim, najdalej wysuniętym na północ miasteczku, zapada 30-dniowa noc. Dla miejscowych to żadna nowość. Ale ta noc, trawestując poetkę Korę, do innych będzie niepodobna, bo oto do miasteczka przybywa na okręcie mroczne plemię wampirów. Będzie ono miało dużo czasu na łowy, których nie przerwie nagły wschód słońca.

"30 dni mroku" powstały ze skrzyżowania krwawego horroru gore z horrorem tradycyjnym, wyrosłym z literatury i ustnych przekazów o wampirach, upiorach i wilkołakach (np. powieść i filmy o Drakuli). I trzeba przyznać, że znakomicie łączy historyczny kostium ze współczesnością.

Wampiry przychodzą do świata zamieszkałego przez postaci podobne do bohaterów serialu "Przystanek Alaska", świata nie większego niż ekran telewizora. Mieszkańcy, którym przewodzi młody szeryf z żoną, nie rozumieją plagi, nie identyfikują wampirów jako wysłanników zaświatów, dlatego nie wiedzą, jak z nimi walczyć. Szeryf zamiast kołkiem cisowym poluje na wampiry toporem. Dopiero w praktyce przekonuje się, że wampiry boją się światła.

Mieszkańcy miasteczka reprezentują zatem społeczność pozbawioną ludowej wiedzy, w którą byli wyposażeni ich pradziadkowie i dziadkowie, o tym, że jest jeszcze inne życie. Wampiry przychodzą do miasteczka, by przypomnieć jego mieszkańcom i przy okazji nam, widzom współczesnych horrorów, o istnieniu zaświatów.