Dyrektor sporotwy Lang Team: w Rzeszowie są super drogi i konkretni ludzie

- Prezydent Rzeszowa ma hopla na punkcie jakości dróg. Rzeczywiście są one w tym mieście lepsze, niż gdzie indziej?
- Nie ma miasta w Polsce, które by miało tak dobre drogi. Wiem, co mówię, bo organizując wyścigi jeżdżę po całym kraju. Mieszkam w Gorzowie i niedawno dawałem wywiad do tamtejszego radia. Powiedziałem, że Gorzów mógłby się uczyć od Rzeszowa. Mam nadzieję, że mój prezydent słuchał tej rozmowy i trochę go zawstydziłem (śmiech).

- Rzeszów i Podkarpacie są gotowe na przyjazd peletonu Tour de Pologne?
- Byłem tu ostatnio kilka razy i do zrobienia były drobne, kosmetyczne sprawy. Do Rzeszowa wracamy po 3 latach i jeśli mam okazję, muszę podkreślić, że jak zwykle super się współpracuje z ludźmi z ratusza. W Rzeszowie jest krótka gadka, albo coś robimy, albo nie. A jak robimy, to każdy zabiera się do pracy i dotrzymuje słowa.

- To takie rzadkie?
- Różnie bywa. Są miasta, w których urzędnicy niby by coś chcieli, ale nie są do końca pewni. Nikt nie potrafi otwarcie powiedzieć, jak się sprawy mają, podjąć decyzję. W Reszowie nie tracimy czasu.

- To będzie szczególny Tour De Pologne...
- Jubileuszowy, siedemdziesiąty. Po drugie dwa pierwsze etapy rozegrane zostaną we Włoszech, czego wcześniej nigdy nie było. Czekają tam na kolarzy trudne górskie trasy. Na jedynym z etapów zawodnicy będą się wspinać na wysokość 2260 metrów. To także rekord naszego wyścigu.

- Już tam może się wykrystalizować czołówka?
- Scenariusz wyścigu nie sposób przewidzieć. Myślę, że w Polsce jednak też sporo się wydarzy. Pierwsze dwa etapy będą u nas płaskie, ale potem przyjdzie czas na górki i to niełatwe. Etap składający się z kilku rund wokół Bukowiny może nieźle namieszać. Przeciętna szybkość na nim jest typowana na podobną do włoskich etapów. Na koniec będzie czasówka, która też przynosi emocje.

- Pan dostarczył kibicom niezapomnianych emocji w 1985 roku. Nie było mocnych na Piaseckiego w Wyścigu Pokoju, czy w Mistrzostwach świata amatorów...
- Stare dzieje. Pamiętają to nieco starsi kibice. To był rzeczywiście mój rok. W Wyścigu Pokoju prowadziłem od początku do końca. Podobnie wygrał tylko estończyk w barwach Związku Radzieckiego Aavo Pikkuus i chyba Ryszard Szurkowski.

- Jest pan jedynym Polakiem, który jechał z żółtą koszulką w Tour de France...
- Przez dwa etapy. Jako zawodowiec wygrałem blisko 60 wyścigów, więc nie mam prawa narzekać. Wygrywałem etapy w Giro Italia i na innych prestiżowych imprezach.

- Czego brakowało do jeszcze większych sukcesów?
- Byłem zmarzluchem. Dawałem radę i na płaskich, i na górskich etapach, ale kiedy w górach peleton trafiał na niską temperaturę, sporo traciłem. Tak było kiedyś w Giro. Długo plasowałem się w czołówce, ale przyszedł w końcu zimny etap w górach i szanse na dobry wynik diabli wzięli.

- Czym się zajmuje pana rodzina?
- Żona prowadzi w Gorzowie sklep rowerowy. Córka wylądowała aż w Singapurze, gdzie jest kierownikiem w restauracji. Dwunastoletni syn ma bzika na punkcie piłki. Ma w małym palcu transfery, zmiany w zagranicznych klubach. Sam tez gra. A ja, chociaż dawno już zsiadłem z roweru, ciągle bywam gościem w domu, bo mam mnóstwo pracy w Lang Team

- Nadal nosi pan wąsy?
- Niektórzy żartowali, że chyba się w nich urodziłem. Kilka lat temu je zgoliłem. Odmłodziłem się (śmiech). Kiedy jeździłem w grupie Del Tongo Colnago, włosi namawiali mnie abym się ich pozbył. Ale kiedy pokazałem na trasach, co potrafię i stałem się popularny, zmienili zdanie. Wąsy były moim znakiem rozpoznawczym. Szef grupy żartował, żebym przypadkiem ich nie golił, bo stracę formę (śmiech).