FELIETON. Zezłościłem się na ukraińskie piłkarki, ale we wtorek znów będę im kibicował

Ja tam z kobiecym sportem problemu raczej nigdy nie miałem. Nie przeszkadza mi fakt, że koszykarki nie robią „wsadów”, siatkarki nie skaczą, nie serwują, nie wbijają „gwoździ” z ataku, a tenisistki słabiej biją z forehandu. Nie wiedziałem jednak, jak to u mnie jest z damską „kopaną”. Jakieś urywki w tv zaliczyłem, ale całego meczu, do tego na żywo, nigdy nie obejrzałem. W piątek na Hetmańskiej nadrobiłem ten brak.

Lubię film „Braveheart”, ale w starciu Ukraina - Szkocja byłem za dziewczynami ze Wschodu. Chciałem, by w czas wyniszczającej wojny dały trochę radości i zapomnienia swym rodakom, których tysiące pomieszkują na przyjaznej, lecz jednak obcej ziemi. Niestety, ekipa znad Dniepru zagrała w Rzeszowie chyba daleko gorzej niż potrafi. I wcale nie bramkarka dawała plamę. To nieporadność defensorek sprawiła, że po 20 minutach Szkotki były już pewne swego.

Złościłem się na niemoc Ukrainek, ale gdy rzuciłem okiem na trybuny, zobaczyłem, że kibice w niebiesko-żółtych barwach mniej, jeśli w ogóle, pieklą się na swe pupilki. Dopingowali je do końca. - Dziewczyny, jesteście najlepsze - skandowała po meczu jedna z ukraińskich kibicek. Mnie najbardziej do gustu przypadła przyśpiewka grupki młodych Ukraińców, której lejtmotiwem były słowa „Bij Moskala, bij Moskala”.

Jutro mecz Ukraina - Węgry. Z Bratankami Polska przyjaźniła się, pomagała sobie przez stulecia, jak chyba nikt w Europie. Jednak ostatnimi czasy wódz kraju znad Balatonu jest jakby w lepszej komitywie z wodzem z Kremla. Wniosek może być tylko jeden - znów będę za Ukrainkami.