Jan Cyrul: zauważcie dyscyplinę sportu a nie wózek

- Dlaczego uprawia pan sport?

- W koszykówkę gram od 28 lat. Na początku traktowałem to jako rehabilitację, po doznanym w 1982 roku wypadku. Później przyzwyczaiłem się i nie mogłem bez koszykówki żyć. Teraz jest ona dla mnie wszystkim.

- Czy w pana przypadku uprawianie sportu wiązało się z pokonywaniem barier?

- Z początku tak było. Byłem zamknięty w sobie. Wstydziłem się wyjść do ludzi. Bałem się, że będę wytykany palcami. Dzięki uprawianiu sportu pokonałem wszystkie swoje słabości.

- Sport to także jedno z narzędzi edukacyjnych, m.in. uczy tolerancji. Jak Polacy podchodzą do niepełnosprawnych zawodników?

- Jeśli ludzie nas znają, to z tolerancją nie ma najmniejszego problemu. Traktują nas normalnie. Akceptują takimi, jakimi jesteśmy. Interesują się sportem, a nie wózkiem. Gorzej jest z ludźmi, którzy nie mają do czynienia z niepełnosprawnością. Oni nawet nie bardzo wiedzą, jak się wobec nas zachować.

- Obserwował pan podczas pobytu w Londynie, jak Anglicy odnosili się do niepełnosprawnych sportowców?

- Myślę, że Polacy mogą wiele nauczyć się od mieszkańców Anglików. Byłem naprawdę wzruszony. Sport niepełnosprawnych traktowany jak coś zupełnie normalnego. Pełne stadiony ludzi, a na ulicach radosne przywitania, gratulacje i prośby o autografy. A w naszej polskiej telewizji nawet nie było transmisji. Nie mówiąc już, że nikt z naszego rządu nie pojawił się na ślubowaniu olimpijskim w Warszawie. Brakowało minister sportu, prezydenta oraz premiera. I ręce opadają jak słyszy się wypowiedź pana Janusza Korwina-Mikke. A my tak dzielnie i dumnie reprezentowaliśmy nasz kraj i walczyliśmy dla orzełka.