Justyna Kowalczyk przed pierwszym startem: "Adrenalina zwalczy ból"

Kontuzja stopy Justyny Kowalczyk to olimpijska zagadka równie wielka jak cyrylica dla chińskich reporterów. Biegaczka z Kasiny unika tematu jak ognia, podobnie ludzie z jej ekipy. Trener Aleksander Wierietielny, krążący jak chmura gradowa po bajkowym ośrodku biegów narciarskich "Laura", z dziennikarzami w ogóle rozmawiać nie chce. Nadal nie wiemy, co się stało ponad dwa tygodnie temu, jak się stało, ani jaki to może mieć wpływ na dyspozycję Kowalczyk w dzisiejszym biegu łączonym (początek o godz. 11 polskiego czasu).

- W czasie takich maksymalnych wysiłków, w olimpijskiej otoczce, naturalnej adrenaliny i wszystkich innych hormonów, które uśmierzają ból jest tak dużo, że nic będę czuła - powiedziała Justyna Kowalczyk. - Poza tym sportowiec to nie tylko maszynka do robienia medali. Czasem chodzi o to, żeby dobrze wykonać swoją robotę.

Niewiele można było wyczytać z jej słów, a z oczu, ukrytych za ciemnymi okularami - zupełnie nic.
- Wlejesz trochę optymizmu w nasze serca? - dopytywał jeden z dziennikarzy.

- Ja nie jestem od wlewana optymizmu, ja też się martwię - odparła biegaczka. - To nie jest start o pietruszkę. Trzeba zdawać sobie sprawę z tego, co dzieje się z organizmem, ale trzeba wierzyć, że będzie dobrze. Mam nadzieję, że wyjdzie mi ten bieg jak wszystkie moje starty olimpijskie, może poza tym, w którym straciłam przytomność (podczas igrzysk w Turynie - przyp. red). Innymi słowy, dam z siebie naprawdę wszystko.
Wiemy jedno: na zawodniczki czeka dziś 7,5 km "lekkiej, by nie powiedzieć łatwej trasy", jak opisuje ją Kowalczyk, do techniki klasycznej i 7,5 km "bardzo wymagającej wydolnościowo" do techniki dowolnej.
- Na końcu jest wyczerpujący podbieg, tam odcina prąd - obrazowo opisywała skalę trudności Sylwia Jaśkowiec. Choć akurat ona jutro nie wystartuje.

- Postanowiliśmy, że wszystko podporządkujemy startowi w sprincie, więc odpuszczam ten bieg - wyjaśniała.
Kowalczyk też ma swoje przemyślenia. - W "klasyku" samotnych szarż nie będzie, tego jestem pewna. A potem? Wszystko może wyjaśnić się na tym ostatnim podbiegu. Na końcu nogi już będą bardzo boleć.
Te zawody to wielkie wyzwanie dla serwismenów. Na trasie różnica temperatur dochodzi do 13 stopni. W cieniu śnieg jest zmrożony, w słońcu się topi.

- Trzeba wybrać coś kosztem czegoś - wyjaśnia Jaśkowiec. - Jeśli na zmrożonej części smar dobrze pracuje, to musisz mieć świadomość, że za chwilę, na podbiegu w słońcu, pracować przestanie i trzeba będzie się wieźć na rękach.

- Biegi to sport sprzętowy, od ośmiu lat próbuję Polakom wytłumaczyć, że to nie na maśle się biega - uśmiecha się Kowalczyk. - Nie w każdym momencie narty będą idealne, ale serwismeni wszystkich ekip pracują nad rozwiązaniami od paru dni. Damy radę.