Ks. Władysław, nasz błogosławiony

To był kapłan z powołania. Gorliwy, mocno uduchowiony, charyzmatyczny. Ale jednocześnie skromny, pokorny, oddany ludziom. Zbliżanie ich do Boga stanowiło dla niego życiową misję, którą realizował do końca swoich dni -wbrew naciskom tych, którym taka postawa nie była na rękę i którzy to w końcu, po latach tępienia kapłana, mocno przyczynili się do jego śmierci.

W dzieciństwie swoje przeżył...Władysław Findysz urodził się 13 grudnia 1907 r. w Krościenku Niżnym. Pochodził z wielodzietnej rodziny chłopskiej. Gdy miał pięć lat, zmarła jego ukochana mama, niedługo później stracił troje spośród rodzeństwa. Naukę rozpoczął w szkole ludowej, którą prowadziły w jego wsi siostry Felicjanki. Następnie uczył się w Gimnazjum im. M. Kopernika w Krośnie. Po zdaniu matury w 1927 r. wstąpił w szeregi kleryków Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. Postanowił poświęcić życie służbie Bogu i z obranej drogi nic go już nie zwiodło. Święcenia kapłańskie przyjął 19 czerwca 1932 r.

Kapłan pod jarzmem wojnyPosługę wikariusza rozpoczął w Borysławiu. Następnie pracował w Drohobyczu i Strzyżowie, gdzie zastał go wybuch II wojny światowej. Jesienią 1940 r. został wikarym w parafii jasielskiej, gdzie - jak można przeczytać w dokumentach IPN - , „wykazał się aktywnością na polu patriotycznym, włączając się w działalność ruchu oporu”. Pełnił też funkcję kapelana żołnierzy podziemia. W Jaśle przebywał niespełna rok - 8 lipca 1941 r. otrzymał nominację na administratora parafii pw. świętych Piotra i Pawła w Nowym Żmigrodzie, rok później został jej proboszczem.

W latach okupacji nieustępliwie utwierdzał swoich parafian w wierze, wlewał w ich serca nadzieję. Pomagał ludziom nie tylko duchowo (co czynił również wobec zesłanych na prace przymusowe do Rzeszy), ale i organizował pomoc materialną.

Drzazga w oku władz W 1944 r., na Ziemię Jasielską dotarł front. Nowy Żmigród - podobnie jak miejscowości okoliczne - legł w gruzach. Ludność , w tym proboszcza, wysiedlono. Na teren swej parafii ksiądz Władysław wrócił w styczniu 1945 r. Z marszu poświęcił się odbudowie moralnej parafian. Aktywna praca duszpasterska kapłana, kontynuowana gorliwie przez kolejne lata, była drzazgą w oku dążącej do ateizacji polskiego społeczeństwa władzy ludowej. W maju 1952 r. ks. Findysz dostał zakaz nauczania religii w szkole. Po protestach przeciw likwidacji punktów katechetycznych oraz ingerencji państwa w sprawy wiary znalazł się na cenzurowanym. Mimo to nie bał się dalej robić swoje. W czasach Soboru Watykańskiego II niestrudzenie zachęcał ludzi do odnowy życia religijnego. Przypłacił to w 1963 r., gdy pełnił już posługę dziekana dziekanatu żmigrodzkiego, pobytem w areszcie - za „prześladowanie i dyskryminowanie ludzi niewierzących”. W grudniu 1963 r. sąd skazał księdza na dwa lata i sześć miesięcy więzienia - za „zmuszanie do praktyk religijnych”. Wyrok odsiadywał w Rzeszowie i Krakowie - gdzie był poniżany, dręczony fizycznie i psychicznie. Za kratkami znacznie podupadł na zdrowiu, a jeszcze przed procesem lekarze podejrzewali i niego nowotwór. Schudł 30 kilogramów, większość kary odbył w szpitalu więziennym. Po wyjściu na wolność w lutym 1964 r. powrócił do Nowego Żmigrodu, gdzie - mimo postępującej choroby - z uporem głosił Słowo Boże. Zmarł 21 sierpnia 1964 r.

19 czerwca 2005 r. decyzją Benedykta XVI ks. W. Findysz został włączony w poczet błogosławionych.