Nasza szopa. Było ciekawie

Tych, u których ta perspektywa nie wywołuje euforii, przestrzegałbym przed nadmiernym czarnowidztwem. Ale też i przed szukaniem łatwych pocieszeń, na przykład z powodu pojedynczych konwersji wśród dotychczasowych sympatyków obozu władzy. Jak ostatnio, gdy prof. Staniszkis powiedziała, że czuje się osobiście upokorzona tym, jak jej niedawni polityczni ulubieńcy łamią procedury demokratyczne.

Co do pani profesor, to pozostając pełen uznania dla jej socjologicznego warsztatu, zawsze uważałem ją za osobę nieco odklejoną od rzeczywistości. To odklejenie przechodziło na jej analizy. A już jej prognozy polityczne! Z niemal stuprocentowym prawdopodobieństwem można było obstawiać, że będzie dokładnie odwrotnie, niż przewidywała. Co ciekawe, ci, dla których prof. Staniszkis do niedawna była autorytetem, szybko znaleźli wyjaśnienie jej wolty - to dlatego że jej córka startowała (nieskutecznie) z list Nowoczesnej.

Z dziećmi w polityce w ogóle same kłopoty. Najnowszy przykład ilustrujący tę tezę to alimentacyjne perypetie twórcy Komitetu Obrony Demokracji - Mateusza Kijowskiego. Moim zdaniem, pan Kijowski powinien ustąpić, nawet jeśli ma wewnętrzne przekonanie, że jest w tej sprawie osobą pokrzywdzoną. Takie są standardy demokracji, której chce bronić z takim zapałem. Najpierw trzeba się oczyścić, a dopiero potem pouczać i prowadzić innych. A większość kodowców i kodowczyń niepłacenia alimentów nie daruje. Co zresztą odróżnia ich od tych, którym nie wadzi krucjata ustrojowa prowadzona przez prokuratora z peerelowską przeszłością, wsławionego pobłażliwością dla księdza pedofila.

Kończymy ten rok - 2015. Nie można powiedzieć - było ciekawie. A co z 2016? Oby tylko nie był lepszy niż 2017. I niech to starczy za moje dla Państwa życzenia.