Siczka z zespołu KSU: kocham muzykę, to wystarczy

- Siczka, jak oceniasz książkę o KSU, autorstwa naszego redakcyjnego kolegi Krzysztofa Potaczały?

- Zanim powstała, czytał mi jej fragmenty. Już wtedy stwierdziłem, że to będzie rewelacja. To jest jedyny człowiek, który mógł napisać książkę o KSU. Był z nami praktycznie od dziecka.

- Historia KSU liczy 32 lata. Z pierwszego składu zostałeś tylko ty. Czego trzeba, by to wszystko ciągnąć przez tyle lat?

- Po prostu trzeba kochać muzykę. To wystarczy. No i trzeba jeszcze słuchać różnej muzyki. Ja akurat w punk rocku teraz nie siedzę, ale słucham i jazzu, i bluesa, i hard rocka czy heavy metalu.

- Muzyka KSU to już nie jest prosty punk rock, wprowadziliście np. skrzypce.

- Nie można ponad 30 lat grać tej samej muzyki. The Ramones tak robili, nagrali wszystkie płyty podobne. No i musieli się rozpaść, bo ciągnięcie tego dalej nie miało racji bytu.

- Zostałeś bodaj jedynym członkiem "starego" KSU, który nie porzucił punkowego trybu życia.

- To prawda. Tylko ja nie założyłem rodziny. I nie chcę zakładać, wolę żyć na luzie. Pozostali pozakładali rodziny i siedli na dupie. Chociaż, jak z nimi rozmawiam, to widać, że ciągnie ich do grania.

- Wydaje mi się, że osiągnęlibyście jeszcze więcej, gdybyś - przez "picie i borsuczenie" - nie pozawalał kilku ważnych terminów.

- Na pewno osiągnęlibyśmy o wiele więcej. Rozłożyliśmy kapelę po nagraniu drugiej płyty. Miały być promocje, telewizja z Warszawy miała kręcić teledysk, a myśmy to wszystko olali.

- Mimo to KSU pozostało grupą kultową. Co was jeszcze czeka?

- Nie mam pojęcia. Czas pokaże. Na razie powoli coś tam robię przy nowej płycie. Zobaczymy, jak zostanie przyjęta. Parę numerów już jest i mi się podobają. Ludziom, którym je puszczałem, też.