Trener Lechii Gdańsk: System pozwala na pełną kreatywność

Panu, jako byłemu piłkarzowi, łatwiej zrozumieć zawodników w pracy trenerskiej?

W pewnych sytuacjach jest to ułatwienie. Z drugiej strony trzeba zdać sobie sprawę, że nie jestem już piłkarzem. Nie jest sztuką wyjść na boisko i pokazać, że pomimo kilkudziesięciu lat na karku potrafię zrobić coś, czego nie umie zawodowy piłkarz. Na tym przejechali się już niektórzy trenerzy, bo nie umieli odpowiednio przekazać swojej wiedzy. Jesteśmy przecież nie tylko trenerami, ale i nauczycielami. Nie możemy patrzeć na to, czy ktoś grał w piłkę, ale czego potrzebują piłkarze i zespół. Trzeba tak wszystko połączyć, żeby dla każdego w zespole istniał wspólny cel.

Jest Pan zadowolony ze swojej kariery piłkarskiej?

Tak. Miałem swoje pięć minut i spełniłem się jako piłkarz. Czy mogłem osiągnąć coś więcej? Na pewno tak. Po latach człowiek zdaje sobie sprawę z pewnych rzeczy, które mógł wykonać lepiej albo podejść do nich inaczej. W pewnym momencie, ze względu na wiek, goniłem czas, którego nie miałem już za wiele. Jestem jednak pewien, że wybrałem właściwą drogę jako człowiek, piłkarz i trener. To moja pasja, moje życie, dla którego wiele poświęcam.

Był Pan kandydatem na trenera reprezentacji Polski. Dlaczego nie doszło do objęcia funkcji?

Jeśli miałbym nim zostać, to bym został. Dziś nie ma co gdybać. Wiele rzeczy powiedzianych kiedyś czy zasłyszanych niewiele ma wspólnego z rzeczywistością.

Do Lechii miał Pan trafić wcześniej.

Miałem też podobno iść do Szkocji, do Hearts. Wszystkie te historie wychodziły poza normalny tok rozumowania. Nie mając licencji UEFA Pro, nie predysponowałem nawet do zastanowienia się nad moją kandydaturą. Mogłem wysłać CV nawet do Barcelony, ale i tak nie mogłem pracować w Europie bez tej licencji. PZPN, za co jestem niezmiernie wdzięczny, teraz mi to umożliwił. Bez zgody związku nadal byłbym na Antidze, bo miałem jeszcze przez rok ważny kontrakt.

Amerykańskie media rozpisywały się o stylu Pana pracy. To też nie ma nic wspólnego z rzeczywistością?

Jedynym polskim dziennikarzem, który przyleciał i obserwował moją pracę w USA był Pan Mateusz Borek. Był w Waszyngtonie, rozmawiał z piłkarzami, prezesem, dyrektorem, był na Florydzie, gdzie trenowałem DC United. W Filadelfii rozmawiał z ludźmi, którzy byli pod moją opieką, jeździł z kamerą. Jako jedyny widział wszystko od podszewki. Ci, którzy mnie znają, wiedzą jakim jestem człowiekiem. Przez 3,5 roku nie udzieliłem wywiadu na tematy dotyczące Filadelfii. Nie mam zamiaru tego zmieniać.

Wróćmy do Lechii. Skąd wizja gry systemem z trzema obrońcami?

To nie jest wizja gry na trzech obrońców. Widziałem jak ten zespół gra, czego potrzebuje. Powinien strzelać bramki, bo ma ludzi, którzy potrafią to robić, są kreatywni. Każdy zespół, który chce zwyciężać, powinien grać ofensywnie. To, o co pan pyta, może być wyjściową bazą do tego, by później pewne rzeczy rozwijać i rozszerzać. To najprostszy system, który pozwala na pełną kreatywność i elastyczność, bycie nieprzewidywalnym. Najważniejsze, żeby zespół sam, bez moich wskazówek, był w stanie to zrobić.

W wariancie defensywnym mają pomagać skrzydłowi, ale Sławomir Peszko, Michał Mak i Lukas Haraslin nie są mocni w odbiorze piłki.

Możemy grać szóstką obrońców, ale przecież nie daje to gwarancji, że będziemy wygrywać. Może nie będziemy przegrywać, ale czy zdołamy zwyciężać? Wedle mojego sposobu spojrzenia na futbol, nie tylko odbiór piłki jest ważny, ale także reakcja po jej stracie, szybkość, kreatywność, czytanie gry. Każdy jest odpowiedzialny za zespół, w którym gra, na przykład napastnik też musi mocno pracować w defensywie.

Mecz z Zawiszą pokazał, że Grzegorz Kuświk ma problem ze skutecznością. Nie martwi to Pana?

Wypracował sobie te sytuacje i próbował w różny sposób je wykończyć. W pierwszej próbował czegoś niekonwencjonalnego, przy drugiej trafił w bramkarza. Cieszy mnie, że ma sytuacje. Jeśli doda trochę spokoju i właściwej koncentracji, zacznie strzelać gole. Nie miałem problemu z tym, że ich nie wykorzystał.

Martin Kobylański. Co on może dać Lechii?

Martin jest młodym zawodnikiem. Ma zaległości, które musi teraz nadrobić. Musi więcej pracować z trenerem przygotowania fizycznego. Może dać nam wiele na jednym i drugim skrzydle, również może występować na boisku tuż za napastnikiem. Będziemy z nim pracować systematycznie i w którymś momencie trzeba dać mu szansę. Martin chce się w Polsce pokazać i ma coś do udowodnienia, ale najpierw musi się odbudować fizycznie, a później popracujemy nad przyswojeniem sobie przez niego naszej taktyki.

Jaki jest cel drużyny w rundzie wiosennej?

Celem drużyny jest postęp. Trzeba wyjść na trening i dać z siebie wszystko, co ma się najlepszego. Powiedziałem piłkarzom, że jako trener oczekuję, że przychodząc do klubu, na trzy, cztery czy nawet pięć godzin wyłączą się ze wszystkiego i zajmą tylko treningiem, poprawianiem umiejętności. Czyli tego czego oczekują trenerzy. Reszta nie jest ważna.

Zza oceanu obserwował Pan polską ligę?

Oglądałem i za dużo jest wobec niej głosów negatywnych. Europejskie rozgrywki pokazują nam może, gdzie jesteśmy, niemniej towarzyskie spotkania z teoretycznie lepszymi zespołami mogą dać inny obraz. Za mało jesteśmy pozytywni, za mało wierzymy w siebie. Rywale to takie same drużyny, tacy sami ludzie. Przy odrobinie cięższej pracy, większej motywacji, przyswajaniu pewnych rzeczy da się osiągnąć więcej. Jest na przykład w telewizji mecz Bayern - Barcelona. Co z niego wyciągnie oglądający go piłkarz? Nie mam tu na myśli zagrań piętą w wykonaniu Neymara, Lewandowskiego czy Messiego, ale to, czy wspomniany zawodnik odnalazłby się na boisku, jaką pracę musiałby wykonać, żeby zrozumieć, dlaczego obrońca, pomocnik czy napastnik zachował się w taki, a nie inny sposób. Tu jest najwięcej pracy do zrobienia. Reprezentacja Polski pokazała, że w konfrontacji z najlepszymi przeciwnikami potrafi być równorzędnym partnerem. Przy odpowiedniej motywacji wygrała z Niemcami i rozegrała inne bardzo dobre mecze w eliminacjach. W piłce wszystko jest naprawdę możliwe, tylko trzeba tego chcieć. To jest recepta na sukcesy.

Jest Pan zadowolony z pierwszego meczu ligowego z Podbeski-dziem Bielsko Biała (5:0)?

Wynik cieszy, ale dwie czerwone kartki ułatwiły nam zadanie. Zagraliśmy dobre spotkanie, założenia wykonaliśmy dobrze. Nerwowość zeszła, ale to początek drogi. W ustawieniu rywali były otwarte korytarze, ale ich nie widzieliśmy. Graliśmy zbyt wolno i przewidywalnie. A w drugiej połowie zagraliśmy już szybciej i akcje się zazębiały. Zrobiliśmy postępy, a na boisku musimy być cierpliwi i wierzyć w to, co robimy.