Tynki tradycyjne

Tradycyjne tynki wapienno-cementowe lub cementowo-wapienne (nazwa zależy od ilości użytego spoiwa) przygotowywano do niedawna wyłącznie na budowie, a ich jakość zależała od fachowości i rzetelności ekipy wykańczającej powierzchnie ścian i sufitów.

Tynki tradycyjne

Bez względu na ostateczny sposób wykończenia pomieszczenia (tynkiem tradycyjnym, gipsowym czy z płyt g-k, to przed obłożeniem ich glazurą, malowaniem czy tapetowaniem - należy je zagruntować. To zwiększa m.in. wytrzymałość powierzchni, chroni przed wchłanianiem wilgoci.

Obecnie stosuje się już zaprawy gotowe, które wymagają od pomocnika tylko wsypania do mieszarki i wlania odpowiedniej ilości wody. Jednak tynki tradycyjne są bardziej pracochłonne i wymagają od tynkarza dużej wprawy. Jeśli do tego chcemy uzyskać bardzo gładką powierzchnię to wymagają one jeszcze wykończenia gładzią gipsową lub cementową.

Jeśli zaprawę do tynkowania przygotowujemy w sposób znany od lat, czyli ze spoiwa (wapno, cement) i kruszywa (piasek, ale bez kamyczków, bo inaczej wymaga przesiewania) oraz wody, to należy przestrzegać receptury i proporcji składników, aby tynk był jednorodny.

Takie tynki składają sie najczęściej z trzech warstw: obrzutki, czyli szprycy o grubości 3-5 mm, narzutu - 10-15 mm oraz szlachty - 2- 4 mm.

Natomiast w tynkach nowoczesnych z gotowych mieszanek zwykle nie robi się obrzutki, ale czasem trzeba wykonać tzw. warstwę kontaktową lub zagruntować powierzchnię ściany (sufitu). Gotowe mieszanki tynkarskie kupowane w workach są droższe, ale za to o wyższej jakości i powtarzalności składu.

Zalety i wady

[obrazek3]Plusy Tynki tradycyjne można je "kłaść" na większości materiałów używanych do wznoszenia ścian zewnętrznych. Poprawiają estetykę domu, a dobry tynk zapobiega zawilgoceniu ścian i poprawia ich właściwości termoizolacyjne.

Tynki cementowe - używa się ich tam, gdzie mur ma kontakt z wodą lub dużym zawilgoceniem a także na powierzchniach narażonych na uszkodzenia mechaniczne np. wejścia do domu, czy klatki schodowe.

Minusy Wadą jest konieczność zachowania przerw technologicznych, aby każda warstwa związała z podłożem i podeschła. Stąd czasem niezbędne są przerwy w pracy. Tynki tradycyjne można próbować położyć samemu, ale jeśli ściany mają mięć estetyczny wygląd to, lepiej zlecić to fachowcom. Najlepiej tynkować w temperaturze powyżej +10°C. Nie wolno tynkować w temperaturze poniżej zera,

Tynki gipsowe

Plusy Wysoka jakość powierzchni przy stosunkowo niskim koszcie jej uzyskania, to zalety, dzięki którym tynki gipsowe przebojem "wchodzą" do naszych mieszkań.

Prosta technika wykonania, uniwersalność zastosowania, dobra izolacyjność termiczna, wysoka ogniotrwałość i korzystne oddziaływanie zdrowotne, krótszy niż w przypadku tynków tradycyjnych czas, niezbędny do wykonania prac - to kolejne zalety jednowarstwowych tynków gipsowych.

Minusy. Pomimo prostoty wykonywania należy te pracy powierzyć fachowcom (najlepiej z referencjami). Nie naddają się do pomieszczeń zbyt wilgotnych w łaźniach i na basenach. Nie powinno się ich układać w temperaturze poniżej plus 5 stopni C i wyższej od 25 st. C.

Tynki z płyt g-k

Zamiast tynkować ściany wewnętrzne na mokro można obłożyć je tzw. suchym tynkiem, czyli płytami gipsowo-kartonowymi. Można nimi wykańczać zarówno ściany, jak i sufity. Są wygodne również do zabudowy skośnych ścianek na poddaszach.

Można z nich także ustawiać lekkie ściany działowe na szkielecie drewnianym lub profili stalowych.

Mocowanie płyt

Aby tynk nie wykruszał się w miejscach narażonych na uszkodzenia, to naroża i szpalety okienne i drzwiowe należy wzmocnić narożnikami metalowymi (lub narożnikową taśmą papierową z paskami metalowymi), a połączenia te zaszpachlować i wyszliować.

Są dwa sposoby mocowania płyt do ściany: klejenie i przykręcanie do rusztu. Oba są proste, ale lepiej zaangażować doświadczoną ekipę. Przyklejanie polega na nakładaniu punktowym zaprawę gipsowej - na tylną powierzchnię płyty i jej dociśnięciu do ściany.

Ruszt drewniany robi się z łat mocując je do ściany kołkami rozporowymi. Rozstaw łat zależy od grubości płyt gipsowo-kartonowych. Ruszt stalowy wykonuje się w podobny sposób, stosując gotowe systemy profili stalowych. Płyty montuje się do konstrukcji nośnej najlepiej wkrętami.

Na gładko

Kiedy płyty gipsowo-kartonowe są już zamocowane do ściany lub sufitu pozostaje już tylko zamaskować miejsca, w których się one stykają oraz zaszpachlować gwoździe lub kkręty i ewentualne uszkodzenia (wgniecenia) płyt. Niezbędna jest do tego gipsowa masa szpachlowa i taśma z włókna szklanego lub papieru. Na miejsca połączeń nakłada się warstwę masy, po czym wtapia się w nią taśmę.

Kiedy masa zwiąże, miejsca połączeń wygładza się drugą warstwę szpachli. Kiedy ona wyschnie, spoiny szlifujemy drobnoziarnistym papierem ściernym.
Plusy Wyeliminowanie procesów mokrych (poza maskowaniem połączeń), przez co tybki z płyt g-k można uładać także zimą w pomieszczeniach bez ogrzewania.

Świetnie naddają się do wykańczania strychów i poddaszy. Po ułożeniu i wykończeniu połączeń pomieszczenie można praktycznie malować lub wykładać płytkami ceramicznymi.

Minusy Wykończenie pomieszczeń płytami g-k jest droższe niż pozostałymi rodzajami tynków. Zwłaszcza, jeśli stosujemy płyty specjalne bardziej odporne na wilgoć, lub bardziej wytrzymałe. Nie zaleca się stosowania ich w pomieszczeniach o dużej wilgotności, jak łaźnie.