Uczyłem dźwigać ciężary mnichów

? Nie rozumiem...

Słabo to pamiętam, ale musiałem być Bubu, bo Władek był wielkim mężczyzną. W przeciwieństwie do mnie.

Czy dziś jest możliwe, by ciężarowiec, który tak zaczynał, zdobył mistrzostwo olimpijskie?
? Tak, o ile nie byłby przedwcześnie wyeksploatowany. Jednym z grzechów współczesnych trenerów jest to, że bardzo szybko chcą osiągać z podopiecznymi znakomite rezultaty. Oczekują sukcesów w okresie, w którym należałoby przygotować organizm do osiągania świetnych wyników przez dłuższy czas.

? Na samych igrzyskach nie, natomiast bardzo mi pasowało stworzenie, w 1968 roku, takiej kategorii. Do tamtej pory byłem zawodnikiem kategorii 56 kilogramów, a że zawsze byłem lekki, musiałem kombinować, jak tu przybrać na wadze. Gdy ustanowiono kategorię 52 kilo, byłem szczęśliwy! Już rok później zająłem czwarte miejsce w Europie i piąte w świecie. W następnym zostałem mistrzem świata.

? Świetnie, bo ja byłem lepszy właśnie w rwaniu i podrzucie. Wyciskanie było elementem, który wymagał piekielnej siły. Sztangę, w dowolny sposób umieszczoną na wysokości klatki piersiowej, należało unieść nad głowę siłą samych ramion. Bez ruchu nóg. Pochwalę się, że choć wyciskanie nie było moją najmocniejszą stroną, to aktualny pozostał mój rekord Polski w tej konkurencji, wynoszący 120 kilo. Niegdyś w Sofii poprawiłem też rekord świata, ale go nie uznano. W tamtych latach rekordzistów ważono nie tylko godzinę przed zawodami, ale i natychmiast po pobiciu rekordu, za parawanem. Ważyłem o 15 dekagramów za dużo.

? Ja jestem zszokowany, że jako mistrz olimpijski, w plebiscycie na sportowca roku w Polsce zająłem dopiero siódme miejsce! To były naprawdę udane dla nas igrzyska...

? Atmosfera była wspaniała. Rano cała ekipa zbierała się na placu, gdzie fetowało się wyniki tych, którzy startowali poprzedniego dnia. Nie tylko medalistów; gratulowaliśmy sobie rekordów życiowych, dobrej formy czy udanej walki. Po moim sukcesie, Władek Komar, który startował później, wziął mnie na plecy, po czym powiedział: ciekawe, co Ty zrobisz, jak ja zdobędę złoto! Obiecałem, że też go podniosę, ale potem zawsze przesuwałem to na ?następny dzień?. Aż... Bozia zabrała Władka. Nie zdążyłem go podnieść.

? Pamiętam przerażający wzrok Komara, który w tych krytycznych chwilach mówił do mnie: Ty już masz medal; co się stanie z igrzyskami, co się stanie z moją wspaniałą formą? Jego dramat był tak mały wobec całej sytuacji, a zarazem był wielkim dramatem wielkiego sportowca.

? Po przebudzeniu, zobaczyliśmy wioskę olimpijską otoczoną przez Bundeswehrę. To był szok! Komunikaty naszych działaczy tylko odrobinę nas uspokoiły. Idąc na stołówkę, widzieliśmy sylwetki snajperów... Nas, ciężarowców, przerażało nie tylko to. Zaprzyjaźnieni z nami izraelscy sztangiści, wśród których byli zawodnicy urodzeni w Polsce, jak Sokulski, zaprosili nas na spotkanie w przededniu ataku terrorystów. Z jakichś tam powodów zostało ono przełożone o kilka dni. Gdyby nie to, pewnie bylibyśmy zakładnikami Czarnego Września. Po latach Sokulski opowiadał, jak wtedy w Monachium ktoś wyważył drzwi jego kwatery, a on wyskoczył przez okno i balkon. Słyszał świst kul odbijanych od futryn, ale uszedł z życiem. Jego przyjaciele i koledzy zginęli...

? Pracuję nad zmianami, które uatrakcyjniłyby podnoszenie ciężarów, aby nie zniknęło ono z programu igrzysk olimpijskich. Przykładowo, rozważamy w komitecie pomysł zwiększenia ciężaru na sztandze w kolejnym podejściu zawodnika o pół kilo, zamiast dwóch i pół, jak to jest od lat.

? Jeżdżę jako trener i wykładowca do krajów ?trzeciego świata? w ciężarach. Bywam w bardzo egzotycznych krajach, na przykład przez trzy miesiące przebywałem w Nepalu.

? Może trochę tak. Dopowiem, że próbowałem tam uczyć podstaw ciężarów nawet mnichów.

? Tak, są bardzo otwartymi ludźmi, ciekawymi obcych kultur.