Widziane z bliska. Jan Domarski na patrona!

Jana Domarskiego znam, lubię i szanuję. Nie mam absolutnie nic przeciwko, aby najwybitniejszy w historii rzeszowskiej piłki zawodnik, zdobywca najważniejszej bramki dla polskiego futbolu, strzelec jednego z 50. najważniejszych goli w historii światowej kopanej w ogóle, został patronem stadionu wybudowanego przez pracowników Wytwórni Silników Nr 2, czyli późniejszej WSK, której „Domar” był pracownikiem, obecnie Pratt & Whitney Rzeszów.

Grupa inicjatywna ma skierować wniosek do prezydentaTadeusza Ferenca. Ale. Jest pewne ale. W Polsce obowiązuje praktyka, że ulice, ronda, mosty, stadiony otrzymują patronów, ale z grona osób zmarłych. Tymczasem pan Janek żyje i chwała Bogu cieszy się dobrym zdrowiem. Reasumując, sprawa patronatu Domarskiego jest trudna, ale nie niemożliwa. Trzeba, jak mi tłumaczył znajomy, aprobaty prezydenta i rajców miejskch.

Ma swoją skocznię w Wiśle Malince Adam Małysz, będzie miał swoją ulicę w Kuźni Raciborskiej Robert Lewandowski, dlaczego nie ma być w Rzeszowie stadionu Jana Domarskiego, który grał także w Resovii, sięgał po sukcesy ze Stalą Mielec? Dlaczego nie ma być takiego stadionu? Domarski strzelał na tutejszej murawie gole i to jeszcze jakie? Na Wembley palnął tak, że Anglicy do dziś mają czkawkę. Jestem za!

Przypominam sobie jednak starania fanów żużla, aby temu stadionowi, jeszcze wtedy bez słynnej „nowej” trybuny, nadać imię Eugeniusza Nazimka, pioniera speedwaya na Podkarpaciu. Nazimek wybierany do drużyny marzeń Stali, był w jej historii i pozostaje postacią wielką. Nie ma dyskusji. Nie wiem, dlaczego wnioski kibiców sprzed około 20 lat, spaliły na panewce. Ubolewam, że przerwana została dobra tradycja organizacji Memoriałów Nazimka. W Rawiczu też się nie przelewa, ale odbył się tam memoriał Floriana Kapały, znakomitego zawodnika ich Kolejarza i naszej Stali. U nas się nie da?...