Koniec ulgi zdrowotnej

Z ulgi skorzysta ten, kto w ub. roku leczył się prywanie i ma ten fakt potwierdzony rachunkami.

19 proc. wydatków

Na prywatne leczenie można było wydawać tyle pieniędzy, ile się chciało, ale od podatku wolno odpisać tylko 19 proc. wydatków do określonego limitu. Za miniony rok wynosi on 370,24 zł - żeby tyle odpisać, trzeba wydać 1948,63 tys. zł.
Aby zarobić na ulgę, trzeba się było leczyć wyłącznie w nieuspołecznionych placówkach zdrowia. O uldze decyduje bowiem status placówki, a nie koszt wizyty. Jeśli za poradę, zabieg albo jakąkolwiek inną usługę medyczną zapłaciliśmy w publicznej lecznicy (a są takie usługi), wtedy nie wolno odpisać od podatku ani grosza.

Co można było leczyć

Praktycznie wszystko: bóle brzucha, skręconą nogę, itp. Opłaty za mostki i protezy robione prywatnie też podlegają odliczeniu. Podobnie jak opatrunki, badania krwi, prywatne prześwietlenie klatki piersiowej, rehabilitacja, badania i terapia psychiatryczna, opieka nad kobietą w ciąży (łącznie z opłaceniem porodu), szczepienia ochronne, opieka w hospicjum, pielęgnacja chorych i niepełnosprawnych, zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne..
Nie odliczy się kosztu wizyty u energo- lub bioterapeuty, pobytu w sanatorium (te koszty odliczają tylko niepełnosprawni), ani wydatków na materiały i leki (ulga na leki przysługuje wyłącznie inwalidom I lub II grupy).

Dokumenty dla fiskusa

Urząd skarbowy wierzy w odliczenia, ale od czasu do czasu sprawdza naszą wiarygodność, żądając kwitów. Dokumentami potwierdzającymi wydatki na leczenie są faktury VAT albo rachunki imienne wystawione przez lekarza, lub prywatną lecznicę.
Do ulgi miał prawo każdy, kto odprowadzał podatek dochodowy. Jeśli oboje małżonkowie zarabiali, każde z nich ma własny limit do wykorzystania. Niepełnoletnie dzieci też można było leczyć prywatnie - wtedy 19 proc. wydatków odpisuje od podatku jedno z rodziców lub oboje w ustalonych przez siebie częściach.