Sejmik uhonorował kpt. Tadeusza Lutaka, najstarszego podkarpackiego akowca

Laudację na cześć odznaczonego wygłosił marszałek woj. podkarpackiego Władysław Ortyl. Mówca podkreślił, że urodzony w 1917 roku Tadeusz Lutak „swoim życiem towarzyszył naszej niepodległości”.

– Jak sam wielokrotnie podkreślał, wszystko co robił, robił wyłącznie dla ojczyzny i z miłości do ojczyzny – powiedział marszałek.

Kpt. Lutakowi towarzyszył 103-letni ppłk Stefan Michalczak, któremu sejmik przyznał odznakę „Zasłużony dla województwa podkarpackiego” w ub. roku. Wszystkie osoby zebrane w sali audytoryjnej sejmiku podkarpackiego oddały hołd obu oficerom na stojąco.

Kpt Lutak dziękując za przyznanie mu honorowej odznaki stwierdził, że będąc żołnierzem polskiej armii podziemnej brał udział w 32 akcjach z bronią w ręku.

– Ludzie szli spać, a ja wyciągałem karabin z dziury, czyściłem go, zakładałem mundur i szedłem w nocy na akcję, nawet 50 km – wspominał najstarszy żołnierz AK na Podkarpaciu.

Tadeusz Lutak ps. „Pancerz” urodził się 29 sierpnia 1917 r. w Żarnowej k. Strzyżowa, ukończył szkołę powszechną, ochotniczo zgłosił się do służby wojskowej.

Uczestniczył w zajęciu Zaolzia, Spiszu i Orawy. Od 1 września 1939 r. brał udział w walkach 121. kompanii czołgów lekkich w ramach 10. Brygady Kawalerii. Wzięty do niewoli w okolicach Starego Dzikowa, uciekł z transportu i powrócił do domu. Od 1940 r. w konspiracji: w Związku Walki Zbrojnej, następnie w Armii Krajowej, ps. „Pancerz”. Żołnierz w grupie dywersyjnej dowodzonej przez Stanisława Mikulskiego „Żmiję”. Walczył w organizacji wywiadowczo-dywersyjnej krypt. „Ruch”, podległej inspektorowi rzeszowskiemu AK kpt. Łukaszowi Cieplińskiemu. Dowódca tego ośrodka por. Józef Lutak „Orzeł” podał go jako kandydata do konspiracyjnej małej matury. Zdobywał cenne dla Armii Krajowej informacje wywiadowcze.

Uczestniczył w wielu akcjach sabotażowych i dywersyjnych. Brał udział w akcji likwidacyjnej na Edwardzie Kochu w Niebylcu, który otrzymał wyrok śmierci za współpracę z Niemcami. Walczył w plutonie dyspozycyjnym Inspektoratu AK Rzeszów. W 1944 r. w stopniu kaprala (konspiracyjny) został dowódcą drużyny dywersyjnej w plutonie dywersyjnym Placówki AK Strzyżów. Po wejściu Sowietów zmuszony wyjechać na tzw. Ziemie Odzyskane. Powrócił do Żarnowej w 1946 r., gdzie pracował jako masarz i rolnik. Podporucznik od 2 stycznia 2001 r. Po odzyskaniu niepodległości aktywnie włączył się w życie kombatanckie.

Działa w Światowym Związku Żołnierzy Armii Krajowej oraz w Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych. W latach 1991-1992 jego wspomnienia wojenne były publikowane w regionalnym miesięczniku „Waga i Miecz”. Całość wspomnień została natomiast opublikowana w książce pt. „Wojenne losy Strzyżowiaków” wydanej w 2001 r. Wielokrotnie udzielał wywiadów związanych z budową tunelu schronowego w Strzyżowie, w którym w 1941 r. doszło do spotkania Hitlera z Mussolinim. Niemcy wykorzystywali tutaj niewolniczą pracę m.in. miejscowej ludności. Wśród pracujących był także Tadeusz. Trudne warunki pracy nie przeszkodziły mu w prowadzeniu działalności konspiracyjnej. Udawało mu się nawet zdobywać materiały wybuchowe, których Niemcy używali do drążenia tunelu.