To piekło urządzili Niemcy

- Do końca życia nie zapomnę 17 stycznia 43. r. W nocy wysiadłem z transportu i oślepiły mnie tysiące lamp na obozowym placu. A następnego dnia rano... to było straszne - pan Józef urywa i płacze. - Zobaczyłem ciężarówki załadowane trupami.
Mężczyzna wszystko pamięta jakby zdarzyło się to wczoraj. Przez ponad rok hitlerowcy próbowali mu wmówić, że już nie jest człowiekiem. Jedynie numerem 96 438, który Oświęcim opuści jedną drogą - przez komin. - Tamtych dni nie da się opowiedzieć. Głód, zimno, błoto, wszy, przerażenie i to upodlenie - mówi pan Józef. - A mimo to, tak bardzo chciałem przeżyć. Modliłem się, że jeśli mam umrzeć to tylko nie w tym błocie. I tak bardzo chciałem przed śmiercią najeść się do syta. Chociaż samymi ziemniakami.
Przeżył, bo chory na tyfus z Oświęcimia -Bireknau wywieziony został do obozu w głąb Niemiec. Po wojnie długie lata chorował na gruźlicę. Mimo upływu lat zachował doskonałą pamięć.
- Mąż bardzo interesuje się polityką, książkami, wzrusza go najmniejsze wspomnienie o Oświęcimiu - mówi Janina Zagóła.
- Dziadek był moim pierwszym nauczycielem historii. Pamiętam jak on, babcia moja siostra i ja byliśmy na wspólnej wycieczce w Oświęcimiu. Lepszego przewodnika nie mogłem sobie wymarzyć- opowiada 29 -letni Kamil Jotko, wnuk pana Józefa. - Nawet wtedy, po tylu latach, wszyscy czworo czuliśmy aurę śmierci unoszącą się nad obozem-muzeum.
Mężczyzna pytany o pamięć o Oświecimiu, odpowiada: - Tego miejsca nie zapomni żadne pokolenie. Nie można zapomnieć o ludobójstwie.