Tomasz Starzyk: Postawienie na własną działalność gospodarczą może się opłacić

Z najnowszych danych GUS wynika, że wciąż pogłębiają się dysproporcje w wynagrodzeniach między województwami biednymi i bogatymi. Dlaczego?

W dużej mierze jest to odpowiednik kondycji finansowej przedsiębiorstw i regionów. Przyczyn także należy szukać w przeszłości. Do 1989 roku wiele miast średniej wielkości usytuowanych w mniejszych województwach uzależnionych było od zaledwie kilku dużych zakładów pracy. Większość z nich nie przeszła próby czasu okresu transformacji ustrojowej. Zakończyły działalność. Rosło bezrobocie. Na ich gruzach powstały sprywatyzowane spółki, które także często nie poradziły sobie w kapitalizmie. W efekcie mieliśmy sytuację, w której spółki bankrutowały, a na ich miejsce powstawały kolejne. Poza tym brak stabilizacji pracy i ekonomicznego potencjału regionu nie wpływał dobrze na rosnące płace w przedsiębiorstwach. W cenie była praca każda, a nie tylko ta dobrze płatna. Z kolei na przeciwległym biegunie znajdowały się duże województwa, w obrębie których istnieje więcej dużych miast. Utrata pracy dla przeciętnego Kowalskiego z Warszawy, Poznania, Wrocławia była problemem, ale nie katastrofą jak dla Kowalskiego z Mielca, Chełma. Poza tym w tych dużych miastach z większych województw za sprawą napływu kapitału zagranicznego powstało wiele zakładów i firm, a wraz z nimi nowe miejsca pracy. Nie bez znaczenia jest również to, że te województwa lepiej od samego początku były przygotowane infrastrukturalnie na przyjęcie kapitału zagranicznego. Lepsze drogi, komunikacja drogowa, kolejowa itp.

A skąd się biorą teraz te dysproporcje?

Przyczyn jest przynajmniej kilka. Do najważniejszych należą kondycja finansowa przedsiębiorstw, stopa bezrobocia w danym województwie, sytuacja ekonomiczna regionu. Nie bez znaczenia jest również to, że w takich województwach jak mazowieckie, śląskie, wielkopolskie, dolnośląskie czy małopolskie znajdują się siedziby i centrale największych polskich spółek. Tutaj pensje pobierają zarządzający i managerowie. Nierzadko te same firmy mają zakłady produkcyjne w biedniejszych regionach kraju. Wszystko to ściśle związane jest z optymalizacją kosztów.

Co takiego musi się wydarzyć, żeby te dysproporcje w wynagrodzeniach zmniejszyły się?

Sytuacja poprawi się, jeśli w małych województwach będzie lepszy klimat dla biznesu. To przyciąga inwestorów, którzy stwarzają nowe miejsca pracy. Jednak, aby tak się stało, to mieszkańcy tych regionów muszą w wyborach samorządowych wybrać odpowiednich zarządzających, zorientowanych na biznes. Istnieje potrzeba poprawy infrastruktury. Przekonany jestem, że istnieje ogromny potencjał w średniej wielkości i małych miejscowościach. Tylko potrzeba odpowiednich osób, aby go wydobyć. Może sposobem jest koalicja i wspólny front, który pomoże im skutecznie konkurować z metropoliami. To może skutecznie pomóc w lobbowaniu potrzeb.

Kiedy najszybciej można spodziewać się poprawy?

Trudne pytanie, na które nie znam odpowiedzi. Nie jestem w stanie podać dokładnej daty, ba, nawet przybliżonej. Musi nastąpić splot wielu czynników. Przede wszystkim biedniejsze regiony muszą ożywić się gospodarczo. Stworzyć miejsca pracy poprzez dogodne warunki dla biznesu. Jednak nie takie, w których w specjalnych strefach ekonomicznych będą działały firmy zwolnione z podatków niczym w rajach podatkowych. Sami muszą uporać się z problemem i nie czekać, aż ktoś za nich to zrobi. W tych regionach muszą przede wszystkim powstać firmy, które będą dobrze płacić.

A jak samemu można najłatwiej zapewnić sobie wysokie zarobki?

Najlepiej założyć firmę, która przyniesie miliony złotych. Brzmi abstrakcyjnie? Niekoniecznie. Na Podkarpaciu jest ich ponad 1,1 tys. Lwia część z nich to firmy należące właśnie do osób fizycznych.