Bieszczadzkie lasy bukowe znalazły się na liście Światowego Dziedzictwa Przyrodniczego UNESCO

Tereny wpisane na listę znajdują się na zboczach Połoniny Wetlińskiej, Smereka, w dolinie Terebowca, dolinie Górnej Solinki i Włosatki. Ich powierzchnia to około 3300 hektarów. Obszar leży na wysokości od 700 do 1200 metrów nad poziomem morza. Bieszczadzkie kompleksy leśne weszły jednocześnie w skład obiektu pod nazwą „Pierwotne lasy bukowe Karpat i innych regionów Europy”, który tworzą 94 podobne obszary w 18 krajach.

- Tereny te stanowią wyjątkowy przykład niezakłóconego kompleksu lasów umiarkowanych i ich polodowcowej ekspansji. Wykazują one najbardziej kompletne i wszechstronne ekologiczne zasoby oraz procesy jednorodnych i mieszanych drzewostanów europejskich buków w wielu różnych warunkach środowiskowych. Zawierają bezcenne zasoby genowe buka i wielu gatunków powiązanych, występujących wspólnie z bukiem w siedliskach leśnych

– czytamy na stronie Światowego Dziedzictwa.

Pierwsze lasy bukowe na listę UNESCO zostały wpisane w 2007 roku. Były to pierwotne lasy na terenie Słowacji i Ukrainy. W 2011 do listy dołączyły lasy z terenu Niemiec, a w kolejnych latach z Austrii, Albanii, Belgii, Bułgarii, Chorwacji, Francji, Hiszpanii, Czech, Słowenii, Włoch, Macedonii Północnej, Bośni i Hercegowiny, Szwajcarii.

Ochrona lasów bukowych o pierwotnym charakterze w Bieszczadach, rozpoczęła się od ustanowienia w 1958 r. pierwszego przyrodniczego rezerwatu „U źródeł Solinki i Wetliny”. W 1973 r. powołano Bieszczadzki Park Narodowy. W 1981 roku powstał rezerwat „Puszczy Bukowej nad Sanem”, który w 1991 roku został włączony w obręb parku narodowego.