Jan Kotowicz patronem 31. Batalionu Lekkiej Piechoty w Rzeszowie [ZDJĘCIA]

Jan Stefan Kotowicz urodził się 18 grudnia 1890 r. w Rzeszowie, gdzie spędził dzieciństwo oraz lata szkolne. W 1910 r. zdał maturę w gimnazjum im. S. Konarskiego w Rzeszowie, a następnie podjął studia prawnicze w Krakowie.

W 1912 r. został członkiem Związku Strzeleckiego w Rzeszowie, który współtworzył, a w 1914 r. wstąpił do Legionów i ukończył kurs oficerski 1 Pułku Piechoty w Zambrowie. We wrześniu 1914 r. otrzymał stopień podporucznika. Brał udział w bitwach pod Laskami, Borzechowem i Krzywopłotami, gdzie został ciężko ranny. 18 września 1917 r. wcielono go do armii austriackiej, gdzie ukończył szkolę oficerską.

W listopadzie 1918 r. był współorganizatorem Pułku Ziemi Rzeszowskiej (później 17.pp). 15 listopada 1918 r. awansował na stopień porucznika, a w 1919 r. - kapitana. Brał udział w wojnie 1920 r.

Po wojnie Jan Kotowicz pełnił służbę w pułkach piechoty w Rzeszowie, Lidzie i Brodnicy, a w 1931 r. ukończył kurs dowódców batalionów i pułków w Rembertowie. W 1932 r. awansował na podpułkownika i objął dowództwo 67.Pułku Piechoty w Brodnicy.

W latach 1935-1938 dowodził 6. Pułkiem Strzelców Podhalańskich. Następnie był dowódcą Podkarpackiej Brygady Obrony Narodowej w Przemyślu. W kampanii wrześniowej dowodził 3 Brygadą Górską Strzelców. W 1937 r. awansował na stopień pułkownika.

Dowodzona przez pułkownika w kampanii wrześniowej 3. Brygada Górska opóźniała marsz wojsk niemieckich wzdłuż szosy Niżna Polanka - Krempa oraz po osi Rymanów - Sanok, w celu umożliwienia zorganizowania obrony Sanu. Brygada zepchnięta na południe w rejon Starego Sambora walczyła samotnie z wrogiem do 18 września. Jej resztki przeszły granicę węgierską. Płk Kotowicz internowany na Węgrzech, przebywał w Gyór i Eger, gdzie był polskim komendantem obozu.

W lipcu 1943 r. przedostał się do Warszawy i przeszedł do pracy podziemnej jako inspektor Komendy Głównej AK pod pseudonimem „Twardy". Był ostatnim dowódcą 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK. Aresztowany w październiku 1944 r. w Kurowie, wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w Lublinie skazany został na 10 lat więzienia, ale we wrześniu 1945 r. został zwolniony na podstawie amnestii.

Zmarł 15 października 1963 r. w Rzeszowie.