"Mamalarka" - poruszający dokument reżyserki z Łańcuta - Katarzyny Mazurkiewicz [WIDEO]

„Oto przed nami Basia. Z dwójką maluchów. Z nastoletnią córką. Z mężem. Z patelnią po jajecznicy. Z pędzlem i sztalugą. Zawsze „z”, rzadko sama. Zawieszona gdzieś pomiędzy, rozerwana w połowie nieskończonego zdania, szuka drogi do „własnego pokoju”. Miejsca, w którym świat artystki i matki nie tylko się ściera, ale i uzupełnia.

Film jest dokumentem obserwacyjnym, w którym kamera nie ingeruje w życie swojej bohaterki. Spoglądamy na Basię w jej codziennym życiu, w dobrze znanym domowym świecie, który w sytuacji pandemii jest i bezpieczną przestrzenią i pułapką. Wychowanie dzieci nie tylko jako obowiązek ale szczera, pełna miłości relacja, często staje w sprzeczności z potrzebą samorealizacji.

Bezpośrednią inspiracją do realizacji filmu był cykl artystyczny Barbary Porczyńskiej o tym samym co film tytule „Mamalarka”. Gniew, frustracja, niemoc, smutek – to często uczucia, którym matka nie daje ujścia. A nie pozwalając im wybrzmieć, sprawia, że zjadają ją od środka. Basia zamknęła ten niemy, matczyny krzyk w bardzo wymownej formie – bo w tej, która jest tak mocno kojarzona z domowym życiem kobiety. Z patelni po jajecznicy, z deski do krojenia, z blachy na ciasto spogląda na nas pełna sprzecznych uczuć twarz – matki i malarki.

Film „Mamalarka” to element artystycznego, spontanicznego projektu, w który zaangażowały się trzy autorki: Barbara Porczyńska – malarka, Katarzyna Mazurkiewicz – reżyserka i Luiza Ganczarska – kompozytorka. Obrazy, film dokumentalny, album muzyczny dopełniają się nawzajem, z chaosu codziennego życia tworząc przestrzeń dla sztuki.

Autorki projektu wiedzą, że w kobiecych poszukiwaniach, potrzebach, chwilach zwątpienia i lęków kryje się również wiele siły. Projekt „Mamalarka” jest właśnie taki. Nie boi się dotykać trudności, jakie niesie ze sobą codzienność kobiety, matki, artystki”