Jaka gwiazda nas prowadzi?

To może być pasja, wiara, drugi człowiek. Coś, co pomaga pokonać mroczne myśli, zachwiania i zwątpienia.

- Dopóki masz swoją gwiazdę, swój cel, jest szansa, wszystko można odbudować, z każdego upadku się podnieść - mówi Jerzy Fąfara. Warto szukać tej gwiazdy. Szczęściem jest znaleźć.

Chwile, gdy schodzi Bóg

Ja swoją drogę, gwiazdę i cel odnalazłem - kiwa głową Fąfara - Teraz, kiedy ma się 50 lat, łatwiej tak mówić...

Jest pisarzem i poetą, wydawcą i założycielem Podkarpackiego Instytutu Książki. Do tego społecznikiem, mężem i ojcem. Jego 25-letni syn, Wojtek choruje na autyzm. Nie mówi. Wymaga stałej opieki i pomocy. Mimo to Jerzy Fąfara często się uśmiecha.

- Nauczyłem się szukać radości w sprawach i rzeczach, które mnie otaczają - mówi - To może być drobiazg, obok którego przechodzę tysiąc razy, np. sposób w jaki światło załamuje się w kałuży. Zbieram takie okruchy szczęścia. Buduję w sobie wielką siłę piękna. A gwiazda? Jest nią pisarstwo.

Dla niej wstaje codziennie o 4. rano, by w uśpionym jeszcze domu zapełniać kolejne strony.

- Pisanie daje mi niewiarygodną siłę - zauważa Jerzy Fąfara.

- Momenty natchnienia można porównać do chwili niczym nieuzasadnionej, nie wiadomo skąd przybyłej radości, których doświadcza każdy człowiek. Chasydzi mówią, że właśnie wtedy schodzi do nas Bóg. Z pisaniem jest podobnie - jakby właśnie On namawiał: wyrzuć to z siebie, powiedz to, bo ja nie mogę, ale obdarzę cię natchnieniem.

Celem pisarza nie jest stworzenie dzieła wszechczasów czy zapełnienie półki. Każdą książkę traktuje jak najważniejszą w swoim życiu. Za każdym razem chce się wypowiedzieć od nowa i do końca. I przypomina sobie Tołstoja, który powiedział, że wystarczy w życiu napisać tylko jedną książkę. A potem dodał: "I przeczytać też..."

- Jeśli spełnimy się w niej do końca, jeśli wystarczy nam za przewodnika na całe życie - dopowiada pisarz. Książka również może być gwiazdą.

Siła uśmiechu

Anna Leśniewska: - Uśmiech daje siłę do działania. (fot. Tadeusz Poźniak)Anna Leśniewska wspólnie z Aliną Pochwat po raz 8. prowadziła w Radiu Rzeszów akcję "Pomóż Dzieciom Przetrwać Zimę". Wierzy, że także odnalazła w życiu właściwą drogę.

- Z wykształcenia jestem inżynierem elektronikiem po studiach w Budapeszcie - opowiada. - Tam urodziła się dwójka naszych dzieci. Opiekując się nimi, wciąż słuchałam węgierskiego radia, które było wtedy na znakomitym poziomie.

Zamarzyłam, żeby zostać dziennikarzem. Nie wierzyłam, że to się kiedykolwiek uda.
Wróciła z rodziną do Polski, włączyła Radio Rzeszów. Usłyszała swoją koleżankę ze szkoły muzycznej. Pomyślała: "Jeśli ona może pracować w radiu, to ja też". I od 12 lat jest dziennikarzem rzeszowskiej rozgłośni.

- Fascynująca jest rozmowa z człowiekiem - tłumaczy Alina. - To, że mogę podejść, zadawać pytania i starać się go zrozumieć.

Potrafi dotrzeć do tego, co jej rozmówcy w sobie głęboko ukrywają. W ubiegłym roku za reportaże opowiadające o ludziach niepełnosprawnych otrzymała Grand Prix w konkursie "Oczy Otwarte".

- Zawsze podziwiałam w innych to, że mimo ciężkich doświadczeń, uśmiechają się i są optymistycznie nastawieni do życia. Często widziałam ten uśmiech u ludzi niepełnosprawnych - mówi Anna Leśniewska i zdradza: - Uśmiech ma wielką moc. Daje siłę do działania. Temu, kto się uśmiecha, jak i temu do kogo się uśmiecha. Szkoda, że tak często cierpimy na jego brak.

Na drodze, którą podąża, ma swojego przewodnika - wiarę.

- To dzięki niej mam w sobie zawsze nadzieję, że jest, że będzie dobrze - nie ukrywa dziennikarka. - Mimo, że nie wszystko nam się udaje, że spotykamy się z różnymi trudnościami to jest dobrze. Takie nastawienie ma sprawczą moc.

Człowiek w ciągłej podróży

[obrazek3] Piotr Kłodkowski:- Człowiek musi odkrywać nie tylko świat, ale i siebie. (fot. Tadeusz Poźniak)- Moja gwiazda to ciekawość - oświadcza prof. Piotr Kłodkowski, rektor Wyższej Szkoły Społeczno-Gospodarczej w Tycznie. - Sprawia, że nieustannie chcę poznawać nowe kraje i kultury. Dzięki niej człowiek odkrywa nie tylko świat, ale i siebie.

Piotr Kłodkowski przez 10 lat organizował i prowadził wyprawy do Tajlandii, Malezji, Singapuru, Indonezji, Indii, Nepalu, Laosu, Kambodży, Wietnamu, Filipin i Chin. Włada m.in. językiem hindi i urdu.

- Te wyprawy, do których starannie się przygotowywałem, czytając dostępną literaturę, ucząc się języka, to część mojego intelektualnego bagażu. Bez tych doświadczeń, byłbym uboższy - uważa profesor i za swoje uznaje słowa św. Augustyna: "Świat jest jak księga. Kto nie podróżuje, czyta zawsze tylko jedną stronę".

- Sądzę, że jesteśmy wciąż głodni tej księgi świata. Nie chodzi o to, żeby gdzieś pojechać, zobaczyć, zrobić zdjęcie. To odrzucam. O celu podróży trzeba się jak najwięcej dowiedzieć, przeczytać. Już na miejscu spróbować włożyć cudze buty, dotrzeć do sposobu myślenia człowieka z innej kultury, dotknąć jego świata, żeby go zrozumieć, a potem podzielić się tą wiedzą z innymi.

Profesor pisze książki (ostatnia to "Doskonały smak Orientu"), artykuły i jest zapraszany do komentowania wydarzeń rozgrywających się na styku kultur. Uważa, że rację miał mistrz Ryszard Kapuściński: " problemy świata, które dzieją się w Azji, Afryce, czy Ameryce Południowej też są naszymi. Pewne prawdy dotyczące np. władzy są uniwersalne, a wielka historia składa się z ciągu małych historyjek, dotyczących życia zwyczajnych ludzi.

Podobnie jak Jerzy Fąfara oraz Anna Leśniewska uważa, że zajmuje się w życiu właśnie tym, czego zawsze pragnął. Jest na właściwej drodze.

Wiem, dokąd zmierzam

Dawniej chciałam koniecznie zdobywać nagrody za reportaże, udowadniać, że jestem dobra w tym, co robię. Dziś to już się tak nie liczy - mówi Anna Leśniewska. - Teraz po prostu chcę dobrze przeżyć każdy dzień. Jeśli jest coś do zrobienia, trzeba to zrobić dobrze. Każdy dzień to kolejna szansa dla człowieka.

Jako dziennikarz postanowiła co roku wyprawiać się gdzieś wyjechać, coś nowego zobaczyć. Najbliższy cel to Gagauzja - Niezależna Republika Mołdawii. Jako żona i matka też ma cel - jak najwięcej rozmawiać z bliskimi, kiedy jest w domu.

Profesor Kłodkowski wie, że ciekawości świata pewnie nigdy do końca nie zaspokoi. Zgodnie z tym, co mówili filozofowie ważna jest droga, a nie coś, co majaczy daleko. Pozostanie więc homo viator - człowiekiem w podróży. Ma jednak inne cele do zrealizowania.

- W najbliższym czasie wydać wraz z dr Siewierska-Chmaj album z podróży do Nepalu, następnie napisać dobrą książkę (tym razem rzecz z literatury pięknej, a nie nauki) i rozwinąć na macierzystej uczelni, Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie, ośrodek badań nad współpracą Polski z krajami Azji - wylicza profesor. - Chciałbym jak najwięcej wiedzy przekazać studentom i ... żeby córka Joanna poszła w moje ślady.

Jerzego Fąfarę pochłania teraz praca nad książką o prof. Jerzym Szajnie. Niedawno spotkali się i profesor powiedział mu coś takiego: "Zawsze w życiu trzeba sobie zadać trzy pytania: co, jak i po co." Co to jest życie, jak żyć i w końcu po co to wszystko było, co zrobiłem w tym życiu.

- Pytanie o gwiazdę brzmi podobnie - zauważa pisarz.

- I myślę, że coroczne pojawianie się wigilijnej gwiazdy, która przypomina o narodzeniu się Chrystusa, wiąże się też z nadzieją, że wszystko może się odrodzić, zacząć od nowa. Wszystko właściwie jest w naszych rękach, byle byśmy zawsze zdawali obie sprawę z tych podstawowych pytań: co, jak i po co. Te drogowskazy i świadomość, że gdzieś tam na niebie jest gwiazda, która nam przyświeca, pozwolą zawsze wrócić na właściwą drogę, kiedy pobłądzimy.