"Marzy mi się Szeroki Szczyt Himalajów"

Na co dzień niczym nie wyróżniający się nauczyciel geografii, co kilka miesięcy zmienia się w żądnego wrażeń łowcę przygód. W tej chwili pogoda uwięziła jego wyprawę w Pakistanie w namiotach, ale nie traci nadziei na realizację swojego pragnienia.

Dlaczego właśnie Broad Pick?

- Po kilkumiesięcznej przerwie we wspinaczce poczułem wokół siebie pustkę - tłumaczy. - Brakowało mi adrenaliny i widoku nagich szczytów.

Góra, która nie lubi Polaków

Poszperał w Internecie i znalazł prawdziwe wyzwanie. Przyłączył się do wyprawy zorganizowanej przez Krzysztofa Wielickiego na Broad Pick, która trwa od końca czerwca do sierpnia. W tym roku przypada rocznica pierwszego wejścia na tę cieszącą się złą sławą górę.

- Jest wredna, bo gdy dociera się do przedwierzchołka Rocky Summit wydaje się, że jest się już na szczycie głównym - mówi Wojtek. - Tymczasem trzeba jeszcze pokonać męczącą grań o długości 500 m. Poza tym góra nie lubi Polaków. Na 12, którzy ją zdobyli, 5 się zabiło. Także dotarcie do bazy u podnóża góry sprawia kłopoty.

Z Islamabadu, gdzie mieli krótki postój, dojechali do Askoli autobusami.

- Stąd nie ma już dróg, które można przemierzyć samochodami - opowiada Figiela. - Przed właściwą wspinaczką mieliśmy więc ostrą zaprawę pieszą. Ciężkie, ok. 45 kilogramowe plecaki pomogli im donieść do bazy wynajęci szerpowie. W drodze na szczyt muszą już sobie radzić sami .

Broad Pick o wysokości 8047 m n.p.m. to 12. najwyższa góra na świecie. Znajduje się na granicy Chin i Pakistanu, w łańcuchu górskim Karakorum, zaledwie 9 km na południowy wschód od K2. Nazwa oznacza "szeroki szczyt", ponieważ masyw jest rozłożysty i składa się z trzech wierzchołków. Po raz pierwszy został zdobyty przez Austriaków w 1957 r. Góra należy do Korony Himalajów, czyli 14 ośmiotysięczników, których zdobycie jest marzeniem każdego himalaisty. W 1984 r. Krzysztof Wielicki zdobył górę i zszedł do bazy w ciągu zaledwie 24 godzin.

Uwięzieni w bazie przez pogodę

Zdobyli już 2 i 3 obóz, ale na razie siedzą w bazie na wysokości 4900 m. To, ile tu zostaną, zależy od możliwości aklimatyzacyjnych członków wyprawy i pogody.

- Ta na razie nam nie sprzyja, pada śnieg i jest bardzo wietrznie, a jak na kilka dni się poprawia, to jest duże zagrożenie lawinami i tak w kółko - opowiada Figiela.

Grupa podzieliła się na 2-3 osobowe zespoły, które razem śpią w namiotach i próbują zdobyć górę.

- Szczytu nie zdobywa się od razu, najpierw trzeba górę oswoić - tłumaczy Figiela.

W sumie w drodze na szczyt znajdują się 3 obozy, ostatni na wysokości 7300 m n.p.m. Himalaiści wychodzą do 1 lub 2 obozu, potem schodzą i nocują w bazie. Po jakimś czasie wychodzą do 3 obozu i znów schodzą do bazy. Jeśli pogoda sprzyja i dobrze się czują, śpią w obozach i schodzą znów do bazy. Tak przebiega aklimatyzacja. Dopiero za 3 lub 4 razem próbują wejścia na szczyt.

- Cieszę się, że góra jest stroma, bo nie ma nic gorszego niż płaska męcząca powierzchnia - mówi Figiela. - Dobrze też, że jest zaporęczowana, tzn. są już tam zawieszone liny. Ale jak odpadniesz, to już się nie zatrzymasz.

Kiełbasa na 7 tys. metrów

Powoli robi się z ich wyjazdu wyprawa szczerbatych. Dwóch uczestników złamało zęby - jeden na suszonej moreli, drugi na sezamkach.

- Ja na szczęście mam jeszcze wszystkie zęby - mówi Wojtek. - Ale morale członków wyprawy bardzo spadły, bo jeśli pogoda się nie poprawi, szanse na szczyt są marne.

Na razie Broad Pick osiągnęło 3 Niemców, ale kosztowało ich to utratę palców u rąk. Przyleciał po nich helikopter ratunkowy. Również nowa dieta całej grupie dała się we znaki (problemem są biegunki).

- W góry można zabrać jedzenie naturalne, nawet kiełbasę lub liofilizatory, których nie znoszę - tłumaczy Wojtek. - Na wysokościach pow. 7 tys. najbardziej potrzebne są węglowodany, czyli batoniki, czekolady, byle nie na bazie wody. Sprawdzają się słodycze z orzechami, bo zawierają magnez, chroniący przed skurczami.

Podstawowe wyposażenie himalaisty:

Podstawowe wyposażenie himalaisty:

- namiot, śpiwór
- palnik, naczynia
- buty tzw. skorupy z rakami
- specjalistyczny sprzęt, m.in. uprząż, karabinki, liny, czekany
- kask, okulary lodowcowe
- puchowe ubranie, rękawice, czapka, bielizna
- telefon satelitarny, sprzęt fotograficzny
- kremy z filtrem
- zapas jedzenia

2 minuty jak 2 godziny

Problemem jest higiena osobista. W bazie zawsze wydziela się miejsce na toaletę, a prysznic zastępuje nawilżającymi chusteczkami. W górach wyjście do toalety to cała wyprawa, bo trzeba się kompletnie ubrać. W obozach trzeba sobie radzić inaczej.

- Stosuje się butelki, co jest bardzo krępujące, bo w namiocie śpi obok druga osoba - mówi Wojtek.

Na dużych wysokościach trzeba unikać szybkości, bo fatalne skutki mogą pojawić się nie od razu, a nawet po kilkunastu godzinach. Najczęstsze problemy to szum w uszach, bóle głowy, wymioty, obrzęk płuc, mózgu, krwotoki, odmrożenia kończyn albo oparzenia słoneczne.

- Szybko można się tu zmeczyć - mówi Figiela. - Na przykład, gdy trzeba wykopać tzw. platformę, czyli wgłębienie pod namiot. Po 2 minutach kopania czujesz, jakbyś machał łopatą 2 godziny.

W dzień bywa upalnie. W słońcu temperatura może sięgać 60 st. C., a w cieniu jest 10.

- Nie ruszam się z namiotu, dopóki nie posmaruję kremem wszystkich odkrytych części ciała - dodaje Figiel. W nocy temperatura spada poniżej zera, a w ostatnim obozie sięga nawet minus 30 stopni.

Nie za wszelką cenę

Czasem himalaiści przechodzą obok wspinaczy, którzy dopiero co umarli.

- Choć biorę śmierć pod uwagę, nie myślę o niej, spycham w podświadomość - mówi Wojtek. - Nie czuję, że za wszelką cenę muszę zdobyć szczyt, bo już sam pobyt tu jest dla mnie nagrodą. Nie ma piękniejszych krajobrazów niż górskie kolosy.